![]( "chaintthel")
(က)
နံနက္ေစာေစာ ႏွင္းမႈန္ဖြဲဖြဲ ၾကား ‘မိုးပြင့္’၏ နဖူးတြင္ ေခြၽးစို႔ ေနၿပီ။ ေျခလွမ္း သြက္သြက္ လွမ္းရ ျခင္းေၾကာင့္ဟု ထင္သည္။ သို႔မဟုတ္ ဆႏၵေစာေနျခင္္း ေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ မည္။
ဒီေန႔ က်ဳံမေငး သေဘၤာ ပတ္ ရွိသည္။ ရန္ကုန္ ဝါးတန္းဆိပ္ကမ္း တြင္ နံနက္ေလးနာရီ သေဘၤာ ဆိုက္ မည္။ အိမ္ေရာက္ၿပီးခ်ိန္ ေလာက္ မွန္း၍ လာခဲ့ပါဟု ‘ကိုခန္႔ ထြန္း’ က မွာထားသည္။ သူ႔အိမ္ႏွင့္ မိုးပြင့္၏ အိမ္သည္ရပ္ကြက္၏ အေရွ႕ပိုင္းႏွင့္ အေနာက္ပိုင္း ျဖစ္သည္။ မိုးပြင့္ ေတြ႕ခ်င္ေနသည့္ အမ်ဳိးသမီးႀကီး ႏွင့္ ဒီေန႔ ဆံုၾကမည္ ဟူေသာ အေတြး ေၾကာင့္ ရင္ခုန္ေနေသးသည္။
ထို အမ်ဳိးသမီးႀကီးသည္ အသားညိဳသူ၊ အရပ္ပုသူဟု သိႏွင့္ ၿပီးျဖစ္သည္။ အေျပာ ခ်ဳိသလား ခါး သလား…၊ အေနယဥ္ သလား႐ိုင္း သလား…သိခ်င္စိတ္ျဖင့္ မိုးပြင့္ ရင္ ထဲ တထိတ္ထိတ္။ ထိုအမ်ဳိးသမီး ႀကီး အတြက္ နံနက္ခင္းစာ လက္ ဖက္ရည္ႏွင့္ ေပါက္စီ ဝယ္လာသည္။ ႏွစ္ဦးသား ဆံုလွ်င္ ႏႈတ္ဆက္ရမည့္ စကားလံုးလည္း ေရြးမရ၊ မည္သို႔ေခၚ ၍ မည္သည့္စကားဆိုရပါ့…။
ကြန္ကရစ္လမ္း ႏွစ္လမ္းေက်ာ္ ေလွ်ာက္ၿပီး လမ္းေကြ႕ထဲသို႔ ခ်ဳိးဝင္ လိုက္သည္။ စိမ္းႏုႏုအေရာင္ သံဆန္ခါ တပ္ထားေသာ သြပ္မိုးပ်ဥ္ ေထာင္ အိမ္ထဲသို႔ ေျခသံ ဖြဖြျဖင့္ လွမ္းဝင္ သည္။ ေစ့ထားေသာ တံခါးမကို အသာတြန္းဝင္ၿပီး ေဝ့ဝဲ ၾကည့္ျဖစ္သည္။
ဧည့္ခန္း တီဗီဘက္ကို မ်က္ႏွာ မူလ်က္ ထိုင္ေနေသာ အမ်ဳိးသမီး ႀကီး၏ ေက်ာ ကိုျမင္ရၿပီ။ ဒူးတစ္ ဖက္ေထာင္၊ လက္တစ္ဖက္ တြင္ ေဆးေပါ့လိပ္ ညႇပ္လ်က္သားႏွင့္။ တီဗီမွ ေတးသံရွင္ကို တေငးတေမာ။ မိုးပြင့္က ေခ်ာင္းဟန္႔အသံေပး လ်က္-
”ကိုခန္႔ေရ…”
အသံမဆံုးမီပင္ အမ်ဳိးသမီး ႀကီးက ေစြ႕ခနဲ လွည့္ ၾကည့္သည္။ ေျခဆံုးေခါင္းဆံုး အံ့အားတသင့္ ၾကည့္ေနသည္မွာ ထူးဆန္း ပံုရိပ္္ တစ္ခု ျမင္လိုက္ရသည့္ ပံုမ်ဳိး။ အတန္ ၾကာမွ အိမ္ထဲသို႔ ေမးေငါ့ ျပၿပီး…
”အထဲမွာ ရွိတယ္”
ေလသံျပတ္ႏွင့္ ေျပာသည္။ ခပ္ေဆာင့္ေဆာင့္ အသံေၾကာင့္ မိုးပြင့္ မ်က္ခံုးပင့္ခနဲ။ လွ်ပ္တစ္ျပက္ ျမင္လိုက္ ရသည့္ မ်က္ႏွာပံုပန္း သဏၭာန္မွာ ႏွစ္လိုဖြယ္မရွိ။ ကြမ္း ေခ်း မ်ားႏွင့္ နီေစြးေစြးသြားမွာ မညီ မညာ။ မ်က္ႏွာျပင္ေပၚမွ အဖု အထစ္ေက်ာက္ေပါက္ ရာမ်ားလည္း ဟိုတစ္စသည္တစ္စ။ ခပ္စိမ္းစိမ္း ဆက္ဆံခ်င္ေပမယ့္ အလိုက္ အထိုက္ ခင္မင္ျပ ရဦးမည္။ ေတြး၍မဆံုးမီ အိပ္ခန္းထဲမွ ကိုခန္႔ထြက္လာၿပီး ၿပံဳးျမျမျဖင့္…
”မိုးပြင့္ ဝီရိယေကာင္းသားပဲ၊ လာေလ…အေမေရာက္ေနၿပီ၊ ဒါ ကိုယ့္အေမေလ မနက္သေဘၤာနဲ႔ ေရာက္လာတာ”
မိတ္ဆက္ စကားျဖင့္ အေမ့ကို လက္ညႇဳိးထိုးျပသည္။ မိုးပြင့္ေခါင္း တစ္ခ်က္ညိတ္ ဦးၫြတ္ၿပီး ၿပံဳးမိ သည္။ အေမဆိုေသာ အမ်ဳိးသမီး ၏ မ်က္ဝန္း မ်ားက မိုးပြင့္၏ ဆံႏြယ္ မ်ားထံ အၾကည့္ ေရာက္ေနၿပီ။ မေန႔ ကမွ အသစ္ ပံုသြင္းထားေသာ ဆံႏြယ္ေခြေခြ လိပ္လိပ္သည္ မိုးပြင့္ ၏ နဖူးေပၚ ပခံုးေပၚသို႔ ဖြာခနဲ က် သည္။ ကိုခန္႔သည္ အေမ့ဘက္ လွည့္ ၍ ရယ္က်ဲက်ဲျဖင့္…
”အေမ ဒါက ကြၽန္ေတာ္စာထဲ မွာ ေရးထားတဲ့ ‘မိုးပြင့္ေျခြ’ဆိုတာ ေလ၊ သူက ႐ံုးမွာ အရာရွိမေလးျဖစ္ ေနၿပီ အေမရဲ႕၊ လွတယ္မဟုတ္ လား…အေမ”
မိတ္ဆက္ေပးေနေသာ ကိုခန္႔ ထံမ်က္ေစာင္းခ်ီလ်က္ အေမေျပာ လိုက္ပံုမွာ မိုးပြင့္ရင္ထဲ တြန္႔ခနဲ ပင္။
”အင္း…အင္း လွပါ့ေတာ္၊ ႐ႈပ္ယွက္ခတ္ေနတဲ့ ဆံပင္ေတြနဲ႔”
”အေမ့ ေဝဖန္ခ်က္ကို ရယ္ေန ေသာကိုခန္႔ေၾကာင့္ ရွက္ဝဲဝဲ ၿပံဳးျပမိ သည္။ ေခတ္ဆန္ျခင္းကို သေဘာ ေတြ႕ပံုမရ၊ ေနာက္ေန႔တြင္ သည္ ဆံႏြယ္ကို စည္ထားမွ ျဖစ္မည္။ အမွတ္ေလ်ာ့သြားႏိုင္သည္။
သ ားႏွင့္ လက္ထပ္မည့္ မိန္းကေလး ေပမယ့္ အားမနာတမ္း ေျပာခ် မည့္ပံုမ်ဳိး။ မုိးပြင့္ အတြက္ေတာ့ အေန က်ဳံ႕ေစမည့္ ေယာကၡမ ေလာင္းဟု မွတ္ခ်က္ခ်မိၿပီ။
ဝယ္လာေသာ ခုနစ္လႊာ ေပါက္စီႏွင့္ လက္ဖက္ရည္ကို ကို ခန္႔ထံေပးၿပီး နီးရာခံုတြင္ ထိုင္ လိုက္သည္။ အေမ့ကို ေနာက္ေက်ာ မွ ၾကည့္ခြင့္ ရသျဖင့္ ေတာ္ေပေသး။ တီဗီ ဘက္ မ်က္ႏွာမူထားေသာ အေမ့ကို ေဝဖန္ၾကည့္လ်က္ ဘဝင္ မက်ျဖစ္ေနသည္။
ဆံႏြယ္စ မ်ားသည္ ဖြာလန္က်ဲ ၿပီး ေျခာက္ေသြ႕ေသြ႕။ ေဆးလိပ္ဖြာ ေနသည္မွာ မီးခိုးတလူလူ။ ထူထူ ထဲထဲ ေခြပတ္ထားေသာ ဆံပင္ တစ္အုပ္ တမႀကီးမွာ သစ္သား ဘီး ေလးမွ လွ်ံထြက္ေနသည္။ စကား တိုတုိျပတ္ျပတ္ ေျပာတတ္ပံုသည္ လည္း ေတာဆန္ေနသည္။ သည္ အေမႏွင့္ အတူတူ ေနရလွ်င္ ေျပာဆို ဆက္ဆံရခက္ မွာ ေသခ်ာ သည္။ မုန္႔ႏွင့္ လက္ဖက္ရည္ ပန္းကန္ ကိုင္၍ ထြက္လာေသာ ကိုခန္႔ေၾကာင့္ မိုးပြင့္ ဟန္လုပ္ၿပံဳးျပရသည္။
”အေမ မုန္႔စားပါဦး၊ အေမ့ ေခြၽးမေလာင္းဝယ္လာတာ”
အသံၾကား၍ အေမလွည့္ၾကည့္ သည္။ မုန္႔ကို ၾကည့္ၿပီး မိုးပြင့္ထံ အၾကည့္ေရာက္သည္။ ေခါင္းခါ လ်က္ -
”ေဟ့ေအး…အေမ မႀကိဳက္ ဘူးေလ သားရဲ႕၊ ေစ်းႀကီးကႀကီး နဲ႔”
”ရန္ကုန္မွာက ေစ်းမႀကီးဘူး ေလ၊ အေမ စားေစခ်င္လို႔ ဝယ္လာ တာကို”
ကိုခန္႔၏ စကားေၾကာင့္ အေမ က မုန္႔ကို လွမ္းၾကည့္သည္။ ႀကိဳက္ လ်က္ႏွင့္ေစ်းႏႈန္းေၾကာင့္ အားနာ စကားဆိုျခင္းဟု မိုးပြင့္ နားလည္ လိုက္သည္။ စားပါဦးဟု ပန္းကန္ ထိုးေပးစဥ္ မိုးပြင့္ကို ေသခ်ာၾကည့္ သည္။ အေမ့ မ်က္ႏွာက ၿပံဳးတံု႔တံု႔ ႏွင့္။
”ေအးေလ…အရာရွိမဆို ေတာ့ ဝယ္ေကြၽးႏိုင္တာေပါ့။ အေမကေတာ့ က်ဳံမေငး ပုစြန္ခ်ဥ္နဲ႔ အုန္းယိုေတြပဲ ပါတယ္။ သမီး အတြက္ ဝယ္လာတာ ယူသြားေလ”
”ဟုတ္ကဲ့ အေမ၊ ကြၽန္ေတာ္ ထုပ္ထားၿပီးပါၿပီ။ မိုးပြင့္ယူသြားမွာ ပါ”
ကိုခန္႔က လက္ထဲမွ အထုပ္ကို ျပသည္။ အေမ ၿပံဳးၾကည့္ေနစဥ္ အထုပ္ကို ဆြဲ၍ႏႈတ္ဆက္ျပန္ခဲ့ သည္။ ယူသာ ယူခဲ့ရသည္။ မိုးပြင့္ ႀကိဳက္သည့္ အစားအစာ မ ဟုတ္။ ေသြးတိုးစာႏွင့္ ေခ်ာင္းဆိုးစာ ကို မိုးပြင့္ေရွာင္ ခဲ့သည္မွာ ၾကာၿပီ။
(ခ)
ဒီေန႔႐ံုးတက္ရခ်ိန္တြင္ မိုးပြင့္ ရင္ထဲ၌ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ မရွိလွ။
ေယာကၡမ ေတာ္ရမည့္သူသည္ ေတာဆန္သူ၊ ၾကြားစရာ တစ္ကြက္မွ မရွိသူ အျဖစ္ မွတ္ခ်က္ခ်မိတာ အမွန္။
ကိုခန္႔ထြန္း ႏွင့္ ႐ံုးေရွ႕ လက္ဖက္ရည္ ဆိုင္တြင္ အတူတူထိုင္စဥ္ ကလည္း သည္အေမ အေၾကာင္း ေျပာမဆံုး။ အခု ႐ံုးဆင္းခ်ိန္ အတူ ျပန္ေတာ့လည္း အေမ့ အေၾကာင္း ေျပာျပန္ၿပီ။
”အေမက သိပ္သနားဖို႔ ေကာင္းတာ၊ ျပည့္ျပည့္စံုစံု မရွိတဲ့ မိသားစုထဲမွာ ေခြၽးမ လာျဖစ္ရေတာ့ သူပင္ပန္းတာေပါ့။ နာတာရွည္ ေယာကၡမေရာ…က်န္းမာေရး ညံ့ လာတဲ့ လင္သား ကိုေရာ…ျပဳစုရ၊ ေဆးဖိုးဝါးခ ရွာရနဲ႔ အလုပ္ကလည္း ဝါးထရံ ရက္တာ ဆိုေတာ့ အရမ္း ပင္ပန္းရွာတယ္၊ ကိုယ့္ပညာေရး လည္း အေမပဲ ေက်ာင္းစရိတ္ရွာ တာ၊ ဒါေပမဲ့ အေမ့ ညည္းညဴသံ တစ္ခါမွ မၾကားရဘူး”
ကိုခန္႔ထြန္း ေျပာသမွ် ေခါင္း ညိတ္ နားေထာင္ေနလုိက္သည္။ သည္အေမ ေရာက္ေနခ်ိန္ေလး တြင္ ဂ႐ုတစိုက္ ရွိေစခ်င္ပံုရသည္။ အေမ့ ေကာင္းေၾကာင္း ခ်ည္းေျပာေန သည္။ ဒါေပမဲ့ ရင္းႏွီးမႈ ရရန္ စကားလက္ဆံု က်၍ ျဖစ္မည္ မဟုတ္။ ရယ္ဒီမိတ္ အက်ႌ၊ ထဘီ စကတ္၊ ေဒါက္ျမင့္ ဖိနပ္ႏွင့္ ေကာ့ ေၾကာ့ေၾကာ့ေကာ့ ေနတတ္ေသာ မိုးပြင့္ ကို အေမ့ ေဝဖန္ေရး ေလွ်ာ့ေပး မည္မဟုတ္။ အေမ့ ေရွ႕သို႔ သြားခ်ိန္ ေလးတြင္ အခ်ဳိးဒီဇိုင္းကို ျပင္ပါဦးမွ၊ သေဘာမက်ဘူး ဆိုလွ်င္ ခက္ဦး မည္။ ကိုခန္႔ထြန္းက သား လိမၼာ ေလ။
ကိုခန္႔ထြန္း၏ ေျခလွမ္းမ်ား ေစ်းတန္းဘက္ကေန တေရြ႕ေရြ႕ ေလွ်ာက္စဥ္ မိုးပြင့္ေမးမိၿပီ။
”ဘာေတြ ဝယ္မွာမို႔လဲ၊ အတူတူ ေနတဲ့ ကိုစိုးနဲ႔ လႈိင္ဦးတို႔ပဲ ေစ်းဝယ္ေနက်ဆို”
ပန္းသစ္ေတာ္သီး၊ ၾကက္ ေမာက္သီး၊ ငါးပုဏၰား၊ ကိုက္လန္ ရြက္၊ ၾကက္ဥ၊ ၾကက္သား…စသည္မ်ား လက္ဆြဲအိတ္ တစ္လံုးႏွင့္ အျပည့္ စိတ္တိုင္းက် ဝယ္ၿပီးမွ တစ္ခြန္း ခ်င္းေျဖသည္။
”အေမက သူ႔ရြာမွာ ဖြယ္ဖြယ္ ရာရာ ခ်က္စားမွာ မဟုတ္ဘူးေလ၊ ျဖစ္သလိုစားေနတာ၊ ကိုယ့္ဆီ ေရာက္တုန္း ေကာင္း ေကာင္းစား ေစခ်င္လို႔ ကိုယ္တိုင္ ဝယ္ခ်က္မွာ”
မုိးပြင့္စိတ္ထဲမွာ သာဓုဟု ေရရြတ္မိသည္။ ေမြးရ က်ဳိးနပ္ေလ ျခင္းဟု ေတြးမိသြားသည္။ ကိုခန္႔၏ အေျပာေၾကာင့္ အေမ့ကို သနား သလိုလို ျဖစ္မိသား။ ကားမွတ္တိုင္ တြင္ ကားေစာင့္စဥ္ လည္း အေမ့ အေၾကာင္း ဆက္ျပန္ၿပီ။ ေယာကၡမ ဆံုး၊ လင္သား ဆံုးၿပီးေနာက္ သားႏွင့္ လုိက္ေနရန္လည္း အဆင္မေျပ။ ထို အိမ္တြင္လည္း မေပ်ာ္ပိုက္ သျဖင့္ ေမြးရပ္ေျမ ရြာေလးဆီသိုု႔ ျပန္ေန ေၾကာင္း။ ေဆြမ်ဳိးမ်ား ရွိသျဖင့္ ၾကည့္႐ႈ အားေပးၾကေၾကာင္း .. မဆံုးႏိုင္ေသာ ”အေမပံုျပင္”ကို တဖြဖြေျပာျပေန သည္။ မိုးပြင့္က မၾကား သလိုလို ဟိုဟိုဒီဒီ ကားေမွ်ာ္ သလိုလို လုပ္မွ စကားစျပတ္ေတာ့ သည္။
စီးရမည့္ကားကို တိုးေဝွ႕တက္ စဥ္… ကိုခန္႔ အသံကို ၾကားေနရ ေသးသည္။
”မနက္ျဖန္ ႐ံုးပိတ္ရက္မွာ အေမ့ကို ဘုရား လိုက္ပို႔မလို႔ မိုးပြင့္ရဲ႕၊ မိုးပြင့္လည္း လိုက္ခဲ့ေနာ္၊ အေမနဲ႔ ရင္းႏွီး သြားတာေပါ့ကြာ…”
ေျပာလည္းေျပာ ကားထဲလည္း တိုးေဝွ႕ဝင္ေနေသာ ကိုခန္႔ကို မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ ၾကည့္မိသည္။ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္ပ်က္ေနေပ မယ့္လည္း မရင္းႏွီးခ်င္ပါဘူး ဟု ေျပာ မ ထြက္ခဲ့။ မိုးပြင့္၏ ႏႈတ္မွ ဟုတ္ကဲ့ဟု ေျပာၿပီး ေခါင္းညိတ္ မိလ်က္သား ျဖစ္သြားၿပီ။
(ဂ)
႐ံုးပိတ္ရက္ ျဖစ္၍ ကိုခန္႔ထြန္း တို႔ သားအမိႏွင့္ အတူ မိုးပြင့္လည္း ဘုရားဖူးျဖစ္သည္။ နံနက္ေစာေစာ သြားၾကမည့္ အစီအစဥ္ေၾကာင့္ မိုးမလင္းမီ အလွျပင္ေနမိ သည့္ မိုးပြင့္။ ကိုခန္႔ အတြက္လား… အေမ့ ကိုျပခ်င္၍လား…ဘာေၾကာင့္မွန္း မသိ ႐ံုးသြားသည္ ထက္ ပို၍ ျပင္ထားေသးသည္။
ကိုခန္႔တို႔အိမ္သို႔ ေၾကာ့ေၾကာ့ ေလး ေလွ်ာက္လာစဥ္ လမ္းထဲမွ အသိအကြၽမ္း မ်ားက စၾကသည္။ ေယာကၡမ ခ်ီးမြမ္းေစခ်င္၍ ျပင္ထား သည္တဲ့။ တစ္ဝက္မွန္သည္ဟု ဝန္ခံ ရမည္ ထင္ရဲ႕။ ကိုခန္႔ အိမ္ေပါက္ဝ ေရာက္သည္ႏွင့္ ကိုခန္႔၏ ညီဝမ္းကြဲ လႈိင္ဦးက…
”ဟာ …မိုးပြင့္ေျခြက အရမ္းမိုက္တာပဲဗ်ာ၊ ကြၽန္ေတာ္ ေတာင္ လူမွားသြားတယ္၊ အေဒၚ ေရ..ဒီမွာ ေခြၽးမေခ်ာ ေရာက္ေန ၿပီ။ အေဒၚ့ ဆံပင္ႀကီး ရွင္းလို႔ မၿပီး ေသး ဘူးလား”
အသံက်ယ္ႀကီးျဖင့္ ႏႈတ္ဆက္ ၿပီး အိမ္ထဲသို႔ လွမ္းေအာ္သည္။ မိုးပြင့္၏ အေနခက္စြာ က်ဳံ႕က်ဳံ႕ ယံု႔ယံု႔ ဟန္ေလးျဖစ္ေနပံု ကို သေဘာ တက် ရယ္ေနေသးသည္။ မိုးပြင့္ လည္း နီးရာ ကုလားထိုင္တြင္ ထိုင္ခ် သည္။ ယပ္ေတာင္ အလွေလး ျဖင့္ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ ယပ္ခတ္ေနစဥ္ တရွပ္ရွပ္ ေျခသံႏွင့္အတူ ကိုခန္႔၏ အေမက အနား သို႔ ေရာက္ လာသည္။ မိုးပြင့္ ေရွ႕ရွိ ကုလားထိုင္ လြတ္တစ္လံုး တြင္ ဘုတ္ခနဲေနေအာင္ ထိုင္ခ် သည္။ မ်က္လံုးက်ယ္ျဖင့္ စူးစိုက္ ၾကည့္ၿပီး…
”ဟယ္..ဒီကေလးမႏွယ္ … ဝတ္လုိက္ရင္ အဆန္းခ်ည္းပဲ၊ အက်ႌ္ ရင္ဘတ္မွာ တြန္႔တြန္႔ေတြနဲ႔၊ ထဘီကလည္း က်ပ္ထုတ္ေနတာ …ဘယ္လိုမ်ား ခ်ဳပ္ထားလဲ မသိဘူး”
အေမ့အေျပာေၾကာင့္ မိုးပြင့္ အေနခက္ ရၿပီ။ ကိုခန္႔လည္း ရယ္ ခ်င္ၿပံဳး တံု႔မ်က္ႏွာျဖင့္ မိုးပြင့္၏ အနားသို႔ လာရပ္သည္။
”ၾကည့္ရတာ အဆင္မေျပ ဘူးလား အေမ”
ကိုခန္႔၏ အေမးကို အေမက ေခါင္းခါသည္။ မိုးပြင့္၏ ဝတ္စား ဆင္ယင္မႈကို တစ္ေက်ာ့ျပန္ၾကည့္ လ်က္-
”အေမကေတာ့ မ်က္စိ ေနာက္ တာေပါ့၊ သူနဲ႔က်ေတာ့ ၾကည့္ေကာင္း ေနသား”
ေအးေအး တည္တည္ ေျပာ သည့္ အေမ့ကို ၾကည့္၍ ရယ္ေမာ မိၾကသည္။ မိုးပြင့္မွာ ၿပံဳးရမလို မဲ့ရ မလိုႏွင့္။ ခ်ီးမြမ္းမွန္း မသိ ကဲ့ရဲ႕မွန္း မသိေျပာေသာ အေမ့ေၾကာင့္ ကိုခန္႔က အားနာစကားဆုိသည္။
”အေမ၊ ႐ိုးပံုကေတာ့ေလ … ခ်ီးမြမ္းစကား ကိုေတာင္ နားဝင္ခ်ဳိေအာင္ မေျပာဘူး”
”ဟား…ဟား…ဟား … ေတာ္ေသးတာေပါ့။ ႏို႔မို႔ဆိုရင္ ေနာက္တစ္စံု သြားလဲခိုင္းဦးမွာ၊ ကြၽန္ေတာ္တို႔က ခံရေပါင္း မ်ားၿပီ ဗ်ာ”
လႈိင္ဦး၏ စကားကို မိုးပြင့္ သိသည္။ အေမသေဘာ မက်လွ်င္ ထိုဝတ္စံုကို လဲခိုင္းတတ္ေၾကာင္း ကိုခန္႔ေျပာျပဖူးၿပီးသား။ ခုလို မလဲ ခိုင္းသည္ ကိုပင္ ေက်းဇူး တင္စ ရာ ျဖစ္ေနၿပီ။ မိုးပြင့္ စိတ္ထဲ ေအာင့္ သက္သက္ႏွင့္ ”ၾကည့္မရလည္း မ်က္ႏွာ လႊဲေနေပါ့”ဟု ေရရြတ္မိ သည္။ အိမ္ေရွ႕တြင္ ႀကိဳတင္မွာ ထားသည့္ အငွား ကားေရာက္လာ သည္ႏွင့္ အိမ္မွ ထြက္ခဲ့ၾကသည္။ ကားေလးက ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းမ အတိုင္း တရိပ္ရိပ္ေျပးၿပီ။ ဒ႐ိုင္ဘာေဘးခံု တြင္ ကိုခန္႔ထိုင္၍ ေနာက္ခံုတန္း တြင္ အေမႏွင့္ မိုးပြင့္ အတူတူ ထိုင္သည္။ အေမ့ အၾကည့္က မုိးပြင့္၏ က်ဲက်ဲ ပါးပါး ဂုတ္ဝဲ ဆံပင္ေပၚေရာက္ေနၿပီ။ ဘာမ်ား ေဝဖန္ဦးမသိ၊ မိုးပြင့္လည္း ဟန္ လုပ္ၿပံဳးျဖင့္ အၾကည့္လႊဲထားရ သည္။ ထိုစဥ္ အေမ့ လက္တစ္ဖက္ က မိုးပြင့္၏ ဆံႏြယ္ေပၚသို႔ ခပ္ဖြဖြ ထိတို႔လာၿပီး…
”မိုးပြင့္ ဆံပင္ကို အရွည္ထား ပါလား…၊ မိန္းကေလး ဆိုတာ ဆံပင္ရွည္မွ က်က္သေရ ရွိတာ”ဟု ေျပာသည္။ သည္ တစ္ႀကိမ္ေတာ့ မိုးပြင့္ အေတာ္စိတ္တိုသည္ ။ဆံပင္ တိုေနေသာေၾကာင့္ က်က္သေရ မရွိေတာ့ သလုိလုိ။ အေ မ့ဘက္လွည့္ မၾကည့္ဘဲ ေျပာခ်လိုက္သည္။
”အရွည္မထားဘူး၊ ရွင္းေန ခ်ိန္မရ တို႔ကို ျဖတ္ထားတာ”
မိုးပြင့္ အသံ အနည္းငယ္ မာ သလို ျဖစ္သြားပံုရသည္။ ကိုခန္႔က တေစာင္းလွည့္၍ ဖာဖာေထးေထး ႏွင့္
”အေမရယ္… ႐ံုးဝန္ထမ္း ေတြမွာ အခ်ိန္ပို မရွိလွဘူးေလ၊ အေမ့လို ဆံရွည္တစ္အံု တစ္မႀကီး ရွင္းေနရရင္ ျဖစ္မလား၊ အေမ့ဆံပင္ ေတာင္ ဒီေန႔ ရွင္းေနရတာ နဲ႔ ေနျမင့္ သြားတာေလ၊ အေဖ သေဘာက်တဲ့ ဆံပင္ႀကီးကို ႏွေျမာမေနပါနဲ႔ ေတာ့၊ အေဖမွ မရွိေတာ့တာ ျဖတ္လိုက္ ပါလား အေမရဲ႕”
ရယ္ ဟဟျဖင့္ ေျပာသည္။ ကိုခန္႔ စသည္ကုိ အေမက တကယ္ ထင္သြားသည္။ မဲ့ကာရြဲ႕ကာျဖင့္ တစ္ခြန္းတည္း ေျပာသည္ိ။
”ငါေသတာေတာင္ မျဖတ္ ဘူး”
ဘုရားရင္ျပင္ေတာ္သို႔ ေရာက္ ခ်ိန္တြင္ ေနက အေတာ္ပူေနၿပီ။
ေျခဖဝါးပူ၊ ေခါင္းပူေျပာၿပီး အေျပး တစ္ပိုင္းေလွ်ာက္သည္။ လႈပ္လီလႈပ္လဲ့ ပဲမ်ားၿပီး ေလွ်ာက္ ေနေသာ မိုးပြင့္ကို လွည့္၍ေခၚ သည္။
”ဟဲ့…သမီး၊ ျမန္ျမန္ ေလွ်ာက္ေလ ေျမၿပိဳမွာစိုးလို႔လား”
ဘုရားရင္ျပင္ေပၚမွ ဘုရားဖူး အခ်ဳိ႕က လွည့္ၾကည့္၍ ၿပံဳးေစ့ေစ့။ မိုးပြင့္ မ်က္ႏွာလည္း ရွိန္းခနဲ ပူသြား သည္။ ေရွ႕သို႔ ေရာက္ႏွင့္ေနေသာ ကိုခန္႔ကို အေမက လက္ထဲရွိ တဘက္ေလးျဖင့္ ေဆာင္းေပးသည္။ ကိုခန္႔ လက္ထဲမွ သေျပ၊ ႏွင္းဆီ၊ စံပယ္စေသာ ဘုရားပန္း မ်ားကို လည္း အေမ့ထံ ကမ္းေပးသည္။ မိဘေမတၱာႏွင့္ က်ဳိးႏြံေသာ သားလိမၼာ တို႔၏ ျပယုဂ္ဟု မိုးပြင့္ရင္ ထဲ ဝမ္းသာပီတိ ျဖစ္မိသည္။ အေမ ႏွင့္အတူ ဘုရားဝတ္ျပဳ၊ ပန္းလွဴ၊ ဆီမီးပူေဇာ္၊ ေရ သပၸာယ္ၿပီး ေရႊျပား သကၤန္း အတြက္ ေငြလွဴ ဒါန္းသည္။ ေနလည္းပူ၊ ေရလည္းဆာ၊ ဗိုက္ လည္းဟာ ခ်ိန္ျဖစ္၍ ေတာင္ဘက္ မုခ္သို႔ဆင္းခဲ့ၾကသည္။
ဟက္ပီးေဝါလ္အဝင္ဝရွိ စား ေသာက္ဆိုင္ထဲသို႔ဝင္စဥ္ အေမ့ေျခ လွမ္းက တြန္႔ဆုတ္ဆုတ္ႏွင့္။ ကိုခန္႔ လက္ဆြဲေခၚ၍ အလယ္က်က် စားပြဲတြင္ ထိုင္စဥ္ အေမက စားပြဲ ကို ေက်ာခိုင္း ထိုင္သည္။ မိုးပြင့္မ်က္ လံုးမ်ားျပဴးက်ယ္ သြားရၿပီ။ ပ်ာပ်ာ သလဲႏွင့္ အေမ့ဒူးကို ကိုင္၍ စားပြဲခံုဘက္ မ်က္ႏွာ လွည့္ထိုင္ရန္ ေျပာရသည္။ အေမက တုိတုိျပတ္ ျပတ္ေလသံျဖင့္-
”အေမမွ မစားတာ”
ေျပာၿပီး လွည့္သြားျပန္သည္။ ကိုခန႔္က ၿပံဳးစစျဖင့္ ေလ သံေအးႏွင့္ ေခ်ာ့ေျပာေျပာသည္။
”မစားလည္း ဒီဘက္လွည့္ထိုင္ လို႔ ရပါတယ္ အေမရဲ႕၊ ေရသန္႔ေလး ေသာက္ဦးေလ… အခုအခ်ိန္က မနက္ ထမင္းစားခ်ိန္ ေရာက္ေနၿပီ မဟုတ္လား၊ အေမ ဘာ စားခ်င္လဲ၊ ထမင္းလား…ေခါက္ဆြဲေၾကာ္၊ ၾကာဆန္ေၾကာ္၊ နန္းႀကီးသုပ္၊ ေၾကး အိုး ေသာက္ရင္လည္း ရတယ္။ အေမႀကိဳက္တာ မွာလို႔ရတယ္ေလ …”
”ဟာ …ေစ်းႀကီးတာေတြ မစားခ်င္ပါဘူး၊ ေစ်းနည္းတာ ပဲမွာ ေပး”ေျပာၿပီး ပခံုးေပၚမွ တဘက္ ေလးျဖင့္ ယပ္ခတ္ သလိုလုပ္ေန သည္။ မိုးပြင့္က ေရသန္႔ဘူး ဖြင့္၍ ဖန္ခြက္ျဖင့္ ထည့္ေပးသည္ႏွင့္ အားပါးတရ ေသာက္သည္။ မ်က္လံုး အၾကည့္က ဆိုင္နံရံေပၚမွာ ေၾကာ္ျငာ ပံုမ်ားထံ ေရာက္ေနသည္။ ေရသီး သျဖင့္ ေက်ာကို အသာ ဖိ ေပး ရေသးသည္။ အက်ႌ လက္ေမာင္း ပင့္၍ ႏႈတ္ခမ္းပါး နားသုတ္ေနပံု ကို ျမင္ေတာ့ မိုးပြင့္ လန္႔သြားသည္။ တစ္သွ်ဴးဘူးမွ တစ္သွ်ဴး စကၠဴကို ယူေပးၿပီး သုတ္ရန္ ဟန္ျဖင့္ျပ ရသည္။
စားစရာမ်ား စားပြဲေပၚသို႔ လာခ်စဥ္ ဟိုပန္းကန္ သည္ ပန္းကန္ လုိက္ၾကည့္လွ်င္ အေမ အလုပ္႐ႈပ္ ေနျပန္သည္။ အေမ့ေရွ႕ကိုိ ေခါက္ ဆြဲေၾကာ္ ပန္းကန္ ထိုးေပးၿပီး ဇြန္း တပ္ေပးလိုက္သည္။
”အေမ အဝစားေနာ္၊ အေမ့ အႀကိဳက္ေတြခ်ည္းပဲ”
ကိုခန္႔၏ အေျပာကို ေခါင္း ညိတ္၍ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္စား သည္။ အိမ္မွာဆိုလွ်င္ အားပါးတရ စား တတ္ေပမယ့္ ခုေတာ့လည္း တို႔ထိ တို႔ထိႏွင့္ စားတတ္ သားပါလား ဟု မိုးပြင့္ေတြး မိသည္။ အစားနည္းသူ မဟုတ္ဘဲႏွင့္ အေမ့ ပန္းကန္တြင္ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ တစ္ဝက္ႀကီး က်န္ ေန၏။ ‘စားဦးေလ’ ဟု တိုက္တြန္း ေပမယ့္ ေခါင္းခါသည္။ ကိုခန္႔ႏွင့္ မိုးပြင့္ တို႔လည္း အစိမ္းေၾကာ္၊ ထမင္း၊ ဝက္ေခါင္းသုပ္ မ်ား စား ထားသျဖင့္ ဗိုက္ဝေနၿပီ။ ေကာင္တာတြင္ ကိုခန္႔ ေငြ သြားရွင္းေတာ့ အေမ့လက္ကို ဆြဲ၍ မိုးပြင့္ လည္း ထြက္ခဲ့သည္။ အေမက တြန္႔ဆုတ္ တြန္႔ဆုတ္ႏွင့္ -
”ဟဲ့ သမီး…၊ ေနဦးေလ”
”ဘာက်န္ခဲ့လို႔လဲ အေမ၊ ကိုခန္႔ လုိက္လာမွာေပါ့၊ သမီးတို႔ ကားထဲကေန ထိုင္ေစာင့္ၾကမယ္ ေလ”
မိုးပြင့္၏ ေျခလွမ္းမ်ား တုံ႔ခနဲ ျဖစ္သြားၿပီး ေမးရသည္။ အေမက မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္လွ်က္…
”ခုန ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ တစ္ဝက္ ခ်န္ထားတာ ယူလိုက္ဦးမယ္ေလ”
ေျပာလည္းေျပာသည္။ ေျခလွမ္း ကိုလည္း ဆိုင္ဘက္သို႔ ျပန္ လွည့္သည္ႏွင့္ လက္ကို ဆြဲထားရ ၿပီ။ ကိုခန္႔ေရာက္လာေသာ အခါ ဘာက်န္ခဲ့လို႔လဲ ဟု ေမး သျဖင့္ ႏွစ္ ေယာက္လံုး ဆြဲေခၚၿပီး ကားေပၚ အလ်င္စလို တက္လိုက္သည္။ ကားေပၚ ထိုင္မိၾကေတာ့မွ အေမ့ကို ရွင္းျပရသည္။ စားမကုန္လွ်င္ ဘယ္ သူမွ ျပန္ မယူေၾကာင္း ရွက္စရာ ေကာင္းေၾကာင္း…
မိုးပြင့္၏စကားကို ေတြေတြ ေငးေငး နားေထာင္ၿပီး…
”ဟင္…ဒီလိုမွန္းမသိလို႔ တစ္ဝက္ ခ်န္ထားတာ အိမ္ေစာင့္ က်န္ခဲ့တဲ့ လႈိင္ဦး အတြက္ ထုတ္ယူ သြားခ်င္တာဟဲ့”
မ်က္စ မ်က္နျဖင့္ ေျပာေနဟန္ ေၾကာင့္ ကားဒ႐ိုင္ဘာက တဟင္း ဟင္းရယ္ၿပီ။ ကိုခန္႔လည္း ၿပံဳးေစ့ ေစ့မ်က္ႏွာ လႊဲၿပီ။ မ်က္ႏွာပ်က္၊ မ်က္ေမွာင္ ၾကဳတ္ေနသည့္ မိုးပြင့္ကို ၾကည့္၍ အေမက ေလးတြဲ႕တြဲ႕ေျပာ သည္။
”ႏွေျမာလုိက္တာေအ… ခုေတာင္ ထားခဲ့တာေတြ သြားျပန္ စားလိုက္ခ်င္ေသး”
စကားအဆံုး သူ႔ဘာသာ သေဘာက် ရယ္သည္။ ဒ႐ိုင္ဘာ လည္း တဟားဟားရယ္၏။ မိုးပြင့္ မွာသာ ရွက္ဝဲဝဲျဖင့္ မ်က္ႏွာတစ္ျပင္ လံုး ထူပူသြားေတာ့သည္။
(င)
အေမ ေရာက္ေနသည္မွာ ငါးရက္ခန္႔ရွိၿပီ။
ရြာမွေရာက္ ကတည္းက ၾကာ ၾကာမေနဘူးေနာ္ဟု ေန႔စဥ္ ေျပာ ေနက်။ ႐ံုးအျပန္ ညေနပိုင္းမ်ား တြင္ ဗိုလ္တေထာင္ ဘုရား၊ ဆူးေလ ဘုရားသို႔ ပို႔ၿပီးၿပီ။ ‘ကိုခန္႔ႏွင့္ လႈိင္ဦး’ တို႔က အခ်ိန္ရသလို လိုက္ပို႔ေပမယ့္ မိုးပြင့္က အတူ မလိုက္ႏိုင္။ ႐ံုး အလုပ္၊ အိမ္အလုပ္ႏွင့္ မအားလွ သျဖင့္ အေမ့ထံ မေရာက္ျဖစ္ခဲ့။
သည္ေန႔ေတာ့ ႐ံုးပိတ္ရက္ တစ္ခုႏွင့္ ဆံုသျဖင့္ ကိုခန္႔အိမ္ သို႔ ေရာက္သည္။ အေမႏွင့္ ေအးေအး လူလူ စကားလက္ဆံု က်ေနၿပီ။ ေရေႏြးဗန္းႏွင့္ လက္ဖက္သုပ္ ပန္း ကန္ ကို အလယ္မွာ ထား၍ရြာ အေၾကာင္းေမးျဖစ္သည္။ ‘ဘယ္္သို႔ ေနထိုင္ စားေသာက္လဲ’ဟု သိခ်င္ မိတာအမွန္။ ကိုခန္႔ထံ အေရာက္ လာသည့္ အေနအထား ကို ၾကည့္ လွ်င္ ေငြယူလာျခင္းသာ ျဖစ္ႏိုင္ ေၾကာင္း ေတြးမိေနသည္။
”ဒီလို သေဘၤာစီးၿပီး အေရာက္ လာရတာ ပင္ပန္းမွာပဲေနာ္”
”ပင္ပန္း႐ံုတင္ ဘယ္ကမလဲ ေအ… ဘယ္အခ်ိန္ သေဘၤာနစ္ မလဲလို႔ ပူရေသးတာ၊ ဒါေၾကာင့္ မို႔လို႔ မိုးတြင္း ဆိုရင္ မလာဘူး။ အလုပ္ျပတ္တဲ့ ေႏြဦးေပါက္မွ လာျဖစ္ တယ္”
အေမက စပ္စုေနေသာ မိုးပြင့္၏ ေမးခြန္းတိုင္း ကိုလုိက္ေျဖ ေနသည္။
”အေမ့ကို ကိုခန္႔က ေငြမပို႔ ဘူးလား”
”ပို႔ေပမယ့္ ခဏခဏ မပို႔ႏိုင္ ဘူးေလ၊ ရန္ကုန္္ မွာက စရိတ္ႀကီး ေတာ့ သူ႔လစာနဲ႔ မပိုလွ်ံဘူးေပါ့၊ အခုေတာ့လည္း အေမက သိပ္ မလုပ္ႏိုင္လို႔ ေငြ မစုႏိုင္ျပန္ဘူး၊ အရင္ ကေတာ့ အေမပဲ ပို႔ေပးေန တာ၊ သူငယ္ငယ္ ကတည္းက ေျပာ ေနက်ေလ၊ အေမရွိရင္ ေငြရွိတယ္ တဲ့ေလ”
စကားေျပာရပ္၍ လက္ဖက္သုပ္ စားျပန္သည္။ ေရေႏြးငွဲ႕ ေသာက္သည္။ လက္ဖက္လည္း ႀကိဳက္ပံုရသည္။ အလုပ္ အေၾကာင္း စကားစ ျပတ္သြားစဥ္ အျပင္မွျပန္ လာေသာ လႈိင္ဦးက….
”ေၾသာ္ …မိုးပြင့္ေရာက္ ေနတာကိုး…”
ႏႈတ္ဆက္စကားျဖင့္ အိမ္ထဲ ဝင္လာသည္။ ေရေႏြးတစ္ခြက္ ေသာက္ၿပီး ”သည္ည ဗီဒီယို အေခြ ငွားေပးရဦးမလား”ဟု ေမးသည္။ အေမ ေခါင္းညိတ္ၿပီး ‘မိုးပြင့္ၾကည့္ မလား’ဟု အေဖာ္ စပ္ေသးသည္။ မိုးပြင့္ ေခါင္းခါျပေတာ့ တအံ့ တၾသႏွင့္ ေငးၾကည့္သည္။ မိုးပြင့္က …
”မၾကည့္ အားေသးပါဘူး အေမရယ္…ဘာကားေတြထြက္ ၿပီး ဘယ္မင္းသမီးေတြ သ႐ုပ္ေဆာင္ ေနတာေလာက္ပဲ သိတာ၊ ဂ်ာနယ္ ဖတ္ထားလို႔ သိတာေလ…၊ အေမေန တဲ့ အမ်ဳိးအိမ္မွာ ေအာက္ စက္ရွိတာလား၊ အေခြေတြ ငွားၾကည့္ ၾကတာလား”
”ဟုတ္ေပါင္ေအ…အေမတို႔ ရြာမွာ ဗီဒီယို႐ံု ႏွစ္႐ံုေတာင္ ရွိတာ၊ တစ္ကား ငါးဆယ္ နဲ႔ ႀကိဳက္တဲ့႐ံုမွာ ၾကည့္လို႔ ရပါ့ေတာ္၊ အေမေတာ့ ထြက္သမွ်ကား လွိမ့္ၾကည့္ တာပဲ ေဟ့”
မိုးပြင့္ ဘုရားတမိသည္။ ေခတ္ မဆန္ေသာ ႐ိုး႐ိုးႀကီး အေမႏွင့္ သ႐ုပ္ေဆာင္မ်ား အလွမ္းမေဝး သည္ကို သိလိုက္ၿပီ။ ပိုစတာျမင္ တိုင္းမင္းသမီး နာမည္ကို ဒက္ ခနဲ ေျပာခဲ့ သည္ကို သတိရမိသည္။ လႈိင္ဦးက လက္ဖက္တစ္ဇြန္း ႏွစ္ဇြန္း ခပ္စားၿပီး ရယ္ဟဟ ေျပာ သည္။
”ရန္ကုန္သူ မိုးပြင့္ကေတာ့ ေနာက္ေကာက္ က်န္ခဲ့ၿပီဗ်ဳိ႕…ဗီဒီယိုဘက္မွာေတာ့ အေဒၚက ေခတ္မီတယ္ဗ်ာ…”
”ပ်င္းလို႔ သြားၾကည့္တာပါ ဟယ္…ေကာင္းတဲ့ကားေရာ မေကာင္းတဲ့ ကားေရာ ၾကည့္တာ၊ ႀကိဳက္တဲ့ ကားဆုိရင္ ႏွစ္ခါျပန္ ေတာင္ ၾကည့္လိုက္ေသး၊ မႀကိဳက္ ရင္ေတာ့ မၿပီးခင္ ျပန္ခဲ့ေရာ”
လက္ဟန္၊ မ်က္လံုးဟန္ျဖင့္ ေျပာေနသည္ကို မိုးပြင့္ႏွင့္ လႈိင္ဦး ရယ္မဆံုး။ ဘယ္ကားမ်ဳိး မႀကိဳက္ တာလဲဟု စကားေထာက္၍ ေမး လွ်င္ တစ္ဖြဲ႕တစ္ႏြဲ႕ ေျပာျပသည္။
လက္ဖက္သုပ္ စားလိုက္ ေရေႏြး ၾကမ္းေသာက္လုိက္နဲ႔ ဇာတ္ရွိန္ တက္လာစဥ္ င႐ုတ္သီးစိမ္း ဝါးမိ၍ တ႐ွဴး႐ွဴး ျဖစ္ေနေသးသည္။ အက်ႌ လက္ ကိုပင့္၍ ေခြၽးသုတ္ၿပီး …
”တခ်ဳိ႕ကားေတြ က်ေတာ့ မင္းသားက ငယ္ငယ္၊ မိေထြးလုပ္ တဲ့ မင္းသမီးက ႀကီးႀကီး၊ မိေထြးကို ႐ိုင္း႐ိုင္းျပန္ေျပာ၊ က်ဳပ္အေမ အျဖစ္ အစား မထိုးႏိုင္ဘူး…ဘာညာဆို ၿပီးေတာ့ ငိုယို၊ ေဒါသေတြနဲ႔ နီးရာ ပစၥည္းေတြ ခြဲလို႔ခြဲ၊ ေဟာ…မိေထြး လုပ္သူက သူတို႔ကို သား အရင္လို ခ်စ္မွန္းသိေတာ့ ေနာင္တရ၊ ေသခါနီး မိေထြးကို ဖက္ ၿပီးေတာင္း ပန္ဟာ…႐ႈပ္ေနတာပဲ၊ အဲဒီလို မင္းသား မင္းသမီးက မိဘကို ခံေျပာတဲ့ ကား ဆုိရင္ တစ္ဝက္ၾကည့္ ၿပီး ျပန္တာပဲ”
ရွည္ရွည္လ်ားလ်ား ေဝဖန္ေရး ေျပာၿပီး ေမာသြားဟန္ႏွင့္ ယပ္ခတ္ ေနသည္။ စာနာတတ္သူပဲ… ဟု မိုးပြင့္ သတိထားမိသည္။ မိေထြးလုပ္ သူကို သနား၍ ဆိုးေသာ သားမ်ဳိး ကို မုန္းေၾကာင္းေျပာစဥ္ မာန္ႏွင့္ ထန္ ႏွင့္။ မ်က္ရည္ေတာင္ သီသီေဝ့ ေနေသး။ အေမ့ဟန္ေၾကာင့္ လႈိင္ ဦးက စကားလႊဲသည္။
”ဟာ …ေဝဖန္ေရးလုပ္ငန္း စားေနလုိက္တာ လက္ဖက္သုပ္ လည္းကုန္လုၿပီ၊ ဓာတ္ဘူးထဲလည္း ေရခန္းၿပီ၊ တေရးတေမာ အိပ္ခ်င္ လည္း အိပ္ထားေနာ္ အေဒၚ၊ ည က်ရင္ အေခြသစ္ ရမွာ”
ေရေႏြးဗန္းႏွင့္ လက္ဖက္ ပန္းကန္ကို အိမ္ထဲသို႔ ယူသြားေသာ လႈိင္ဦးအား အေမက မ်က္ေစာင္းခဲ သည္ စားခ်င္လို႔ သိမ္းသြားတာဟု ေျပာသည္။ ရြာတြင္သည္လို လက္ဖက္သုပ္ ေကာင္းေကာင္း မစားျဖစ္ေၾကာင္း ခပ္ညည္းညည္း ေျပာသည္။ မိုးပြင့္က ေမးေသာ အခါ မ်က္ေစာင္းေဝ့လ်က္…
”လက္ဖက္သုပ္ ဆို႐ံု ေတာ္ရိ ေရာ္ရိ သုပ္တာေပါ့ေအ ရယ္… ကိုယ့္ဘာသာ ကိုယ္လုပ္၊ ကိုယ့္ ဘာသာဧည့္ခံ၊ တစ္ခါတေလ ထမင္းနဲ႔ နယ္ဖတ္ တစ္နပ္ၿပီး လိုက္ တာ ရွိေသး၊ အလုပ္ ကရတဲ့ ေငြစုရ ေသးတာကိုး”
”အေမက ဘာလို႔ ေငြစုတာ လဲ”
အေမ့အေျပာကို မုိးပြင့္ စကား ျဖတ္ေမးသည္။ အေမ ေခါင္းညိတ္ ၿပံဳး၍…
”လွဴတာလည္းလွဴ၊ ကိုခန္႔ဆီ ကိုလည္း ဆန္ေလး ဆီေလးျဖစ္ျဖစ္ စားစရာျဖစ္ျဖစ္ ပို႔ရတာေပါ့။ ခုလိုိ ေရာက္လာေတာ့လည္း ေပးျဖစ္တာ ေပါ့ သမီးရယ္…”
တည္တည္ ေအးေအးေျပာ သည္ကို မိုးပြင့္ ေငးၾကည့္မိသည္။ သားထံ လာလည္သည္မွာ ယူရန္ မဟုတ္ေပးရန္ သာျဖစ္ေၾကာင္း သိလိုက္ၿပီ။ အေမ့ကို စခ်င္သျဖင့္ မိုးပြင့္ က ရယ္သံစြက္ လ်က္ေျပာ သည္။
”ဟင္း…ဟင္း…ဒါမ်ဳိး ေငြစုဖို႔မ်ား မခက္ပါဘူး အေမရဲ႕၊ ဗီဒီယို႐ံု မသြားပါနဲ႔ေတာ့လား”
”အလိုေတာ္ …ေငြငါးဆယ္ ေလာက္မွ အကုန္ မခံရင္လည္း အိမ္မွာ မီးခြက္ေရွ႕ ငုတ္တုတ္ ထိုင္ေနရမွာေပါ့။ ဒီအဘြားႀကီး ကို ဘယ္သူက ဧည့္ေထာက္ခံ စကား လာေျပာ မွာလဲ၊ အထီးက်န္ တာကို ခဏေမ့တာေပါ့ သမီးရယ္.. တစ္ေယာက္ တည္းမ်ား ေနၾကည့္ စမ္းပါေအ…”
မဲ့ကာရြဲ႕ကာ မ်က္စေလး ခ်ီကာ ခ်ီကာနဲ႔ ေျပာေနသျဖင့္ မိုးပြင့္က စကားေထာက္ေပးသည္။
”တစ္ေယာက္တည္းေနတာ ေအးတာေပါ့အေမရဲ႕”
”ဟုတ္မယ္ အားႀကီး၊ ေသခ်င္ စိတ္ေပါက္ ပါတယ္ဆိုမွ”
အေမ့ဟန္ကိုၾကည့္၍ မိုးပြင့္ လည္း က်ယ္က်ယ္ လြင့္လြင့္ ရယ္မိ သည္။ ရယ္လည္း ရယ္၊ မ်က္ရည္စ လည္း အက်ႌလက္ဖ်ားနဲ႔ သုတ္ရင္း အေမက စကားဆက္သည္။
”ေသခ်ာေတြးၾကည့္ေတာ့ အေမ့ ဘဝက သနားစရာေကာင္း သား…ဟား..ဟား…ဟား…”
ခံစားခ်က္ကို ရယ္ဟန္ျဖင့္ ဖံုးကြယ္ေသာ အေမ့ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားက မဲ့ေယာင္ေယာင္။ ခင္ပြန္းသည္ ဆံုး ၿပီး သားႏွင့္လည္း အတူ မေနရ ေသာ မုဆိုးမ တစ္ေယာက္၏ အထီး က်န္ခံစားမႈကို ဖြဲ႕ႏြဲ႕မေျပာတတ္ ရွာ….”
သူတတ္သလိုေလး ေျပာျပ ေနသည္ကိုက သနားစရာ…။
ကိုခန္႔အေမ ရြာသို႔ျပန္ေတာ့ မည္။
ဆယ္ရက္ကို မနည္း ဆြဲထားရ ေၾကာင္းေျပာေတာ့ အေမ ရယ္သည္။ ရြာသို႔သယ္ရန္ လက္ေဆာင္ ပစၥည္း ထည့္ထားသည့္ ျခင္းလည္း အေတာ္ ေလးေနၿပီ။ ကိုခန္႔၊ မိုး ပြင့္ႏွင့္ လႈိင္ဦး တို႔ သံုးေယာက္ ဝယ္ေပးထား ေသာ ပါတိတ္ ထဘီ၊ အက်ႌစ၊ ကိတ္ေျခာက္၊ မုန္႔မ်ဳိးစံုႏွင့္ သစ္သီး မ်ဳိးစံု။ အေမက ျခင္းကိုဆြဲ၍ ”အို႔”ဟု ညည္းသည္။
”အေလးႀကီးပါလား သားတုိ႔ ရယ္…မသယ္ႏိုင္ဘူး လို႔ ေျပာ ထားသားနဲ႔အလကား ေငြကုန္ ခံၾက တာကိုး၊ မုန္႔ေတြေလ်ာ့လိုက္ဦး”
တဖ်စ္ေတာက္ေတာက္ ေျပာေနသည့္ အေမ့ကို ကိုခန္႔က ၿပံဳးစစျဖင့္…
”အေမရြာ ကလာေတာ့ သယ္ လာတဲ့ ပုစြန္ခ်ဥ္၊ ငါးသေလာက္ဥ ေၾကာ္၊ ပုစြန္တုပ္၊ ေကာက္ညႇင္းထုပ္၊ မုန္႔ဖက္ထုပ္ နဲ႔ ေကာက္ညႇင္းဆန္ေတြ ကေရာ မေလးလို႔လား၊ အေမ က အလကား ရလာတာ တစ္ခုမွ မပါ ဘူး မဟုတ္လား…”
ေအးေအးေလးေျပာေတာ့ အေမ မ်က္ေစာင္းေဝ့သည္။ ေပး သာေပးခ်င္၍ မယူရက္ေသာ အေမ့ ေစတနာကို မ်က္ေစာင္း မွ အဓိပၸာယ္ ေဖာ္ႏိုင္သည္။ အေမႏွင့္ အတူတူ အားလံုး ထမင္းစား ၾကသည္တြင္ ဟင္းကို ကိုခန္႔၏ ပန္းကန္ထဲသို႔ ထည့္ေပးလို႔မဆံုး။ မိုးပြင့္ႏွင့္ လႈိင္ဦး တို႔၏ ပန္းကန္ သို႔လည္း ထည့္သည္။ ေစ်းႀကီးေပး ဝယ္ခ်က္ သည္ ကို သိ၍ မ်ဳိမက်ဟု ေျပာေသးသည္။
ထမင္းစားၿပီး မိုးပြင့္က သိမ္း ဆည္းေပးေနစဥ္ အေမက ဆံပင္ တစ္ေထြးႀကီး ကို ေျဖခ်သည္။ အုန္းဆီရႊဲရႊဲ လူး၍ ၿဖီးသင္ေနျပန္ သည္။ ဆံပင္ တစ္ခါၿဖီးလွ်င္ ၾကာ တတ္ေသာ အေမ့ကို လႈိင္ဦးက စ သည္။
”ခုခ်ိန္ကစၿပီး အလြန္ထူထဲ ရွည္လ်ားေသာ ဆံပင္ကို ရွင္းပါ ေတာ့မယ္ခင္ဗ်ား…။ ဒီေန႔ သေဘၤာ နဲ႔ မမီလည္း ေနာက္ေန႔ သေဘၤာ နဲ႔မွ ျပန္ပါေတာ့မယ္ ခင္ဗ်ား…”
အစီအစဥ္ ေၾကညာသလို ေလသံျမႇင့္၍ ေျပာသည္။ မိုးပြင့္ လည္း ေရာေယာင္ ရယ္ေမာရင္းမွ
”ဟုတ္ပါ့ လႈိင္ဦးရယ္… တစ္ေန႔ တစ္ေန႔ ဒီဆံပင္ႀကီးပဲ ရွင္း ရတာ အခ်ိန္ကုန္ပါရဲ႕။ ရန္ကုန္ မွာ ဆံပင္ေတြ ဝယ္တဲ့ လူရွိတယ္ ေလ၊ မိုးပြင့္ ဆံပင္ အဲဒီေလာက္ေကာင္း ရင္ ျဖတ္ၿပီးေတာ့ ေရာင္းလိုက္မွာ ပဲ”
မိုးပြင့္ေျပာသည့္ စကားေၾကာင့္ အေမက မ်က္လံုးေလး ျပဴးတူးပ်ာ တာ လုပ္လ်က္…
”ဟယ္… မျဖတ္ႏိုင္ပါဘူး၊ အေမတို႔ ရြာဘက္ လည္း ဆံပင္ဝယ္ တဲ့လူေတြ လာၾကသားပဲ၊ အေမ့ကို ေရာင္းမလား ေရာင္းမလားနဲ႔ ေမး လို႔ေမး ၊ ေစ်းေကာင္းေကာင္း ေပး မယ္ ေျပာလည္း ေျပာနဲ႔ ခဏ ခဏလာ လာေမးေတာ့ စိတ္တိုၿပီး တုတ္ထည့္လိုက္မွ ေျပးေရာ၊ ေနာက္ ဆို ေမးကို မေမးရဲၾကေတာ့ဘူး”
ေဒါသသံ စြက္ေနေသာ အေမ့ အေျပာကို အားလံုး က ဝိုင္းရယ္ၾက သည္။ အစသန္ေသာ လႈိင္ဦး က တဟားဟား ရယ္လ်က္ ဘယ္လို တုတ္လိုက္လဲ ဟု ေမးသည္။ ထံုးစံ အတိုင္း အေမက မာန္ပါပါ ခါး ေထာက္လ်က္
”ဟဲ့…ဆံပင္ဝယ္တဲ့ လူေတြ၊ ဒီလို ဆံပင္မ်ဳိး လိုခ်င္ရင္၊ ဒီလို လင္မ်ဳိး ရွာထားပါလားလို႔ ေအာ္ ထည့္လုိက္တယ္”
”ေကာင္းေရာဗ်ာ…”
လႈိင္ဦးက လက္ခုပ္ လက္ဝါးတီး ၍ ရယ္သည္။ အေမကေတာ့လုပ္ၿပီ ဟု ကိုခန္႔က ခပ္ၿပံဳးၿပံဳး ၿငီးသည္။ နဖူးကို ႐ႈံ႕ေနေအာင္ မ်က္ေမွာင္ ၾကဳတ္ထားေသာ မိုးပြင့္ မွာသာ အေၾကာင္းရင္း ကို မသိျဖစ္ေန သည္။
”ဘာဆိုင္လို႔လဲ အေမရယ္ …”
ေစာဒက တက္ေနသည့္ မိုးပြင့္ ကိုၾကည့္၍ လႈိင္ဦး ရယ္သည္။ ၿပီးမွ…
”ဆိုင္တယ္ မိုးပြင့္ေရ…မယံု မရွိနဲ႔၊ ကိုခန္႔ အေဖက အဲဒီဆံပင္ ရွည္ႀကီး သေရာ္ကင္ပြန္းနဲ႔ ေလွ်ာ္ ေပးတာဗ်ာ…ဆံဖ်ား အထိ အုန္း ဆီလိမ္းေပးတာဗ်ာ… ဘယ္ေတာ့ မွ မျဖတ္နဲ႔ လို႔ တဖြဖြေျပာေနခဲ့တာ ဗ်ာ၊ ဒါေၾကာင့္ တမလြန္ကေန လာ႐ိုက္မွာ စိုးလို႔ တစ္သေဝမတိမ္း လိုက္နာေနတာ မိုးပြင့္ေရ…”
ရွည္လ်ားစြာ ေဖာ္ေကာင္လုပ္ သည္။ လႈိင္ဦးကို အေမ မ်က္ေစာင္း ခဲစဥ္ မိုးပြင့္က နဖူးႏွင့္ လက္ဝါးကို အေလးျပဳ သလုိလုပ္ လ်က္…
”ေလးစားပါတယ္ အေမ…” ဟုေျပာရင္း ရယ္သည္။
သေဘၤာဆိပ္ ဆင္းခ်ိန္ နီးၿပီျဖစ္ ၍ ကိုခန္႔ႏွင့္လႈိင္ဦးက အေမ့ကို ကန္ေတာ့၏။ မိုးပြင့္ကေတာ့ အသာပင္ ၾကည့္ေနလိုက္သည္။ ဘာမွ မေတာ္စပ္ေသးဘဲ နဲ႔ အပို မလုပ္ ခ်င္္။ သားကို ခ်စ္ေသာ မိခင္၊ လင္းသားကို ႐ိုေသေသာ ဇနီး ေကာင္း တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေပမယ့္ ကန္ေတာ့ ထိုက္သည္ဟု မထင္။ အေမက ကန္ေတာ့ေနေသာ သား ႏွင့္ တူကို ဆုေတြေပးရင္း မ်က္ရည္ ေတြေတြ က်ေနသည္။
”အေမ…အသက္ ႀကီးၿပီ သား …မ်က္စိလည္း မၾကည္လင္ ေတာ့ဘူးေပါ့ေလ…၊ သား မ်က္ႏွာ ကိုေတြ႕ဖို႔ အခုလို တစ္ႏွစ္တစ္ေခါက္ လာႏိုင္မယ္ မထင္ဘူးကြယ္…၊ သား လိုတာရွိ ရင္ေတာ့ လူႀကံဳနဲ႔ မွာ လိုက္ ေနာ္….”
တုန္ရီေသာ အသံျဖင့္ အေမ ေျပာေတာ့ ကိုခန္႔လည္း မ်က္ရည္ လည္ၿပီ။
”မမွာပါဘူး အေမရယ္…ပို႔ျခင္းပို႔ သားတို႔ ကပို႔ရမွာပါ…”
နဖူးပြတ္ သလိုလို …ဆံပင္ သပ္တင္သလိုလိုႏွင့္ ကိုခန္႔က ေခါင္းငံု႔ေျပာသည္။ အေမ့ကို သနားေနပံု ရသည္။ အေမ့ထံမွ မၾကာခဏ လူႀကံဳေပးတတ္ သည့္ ေငြႏွင့္ပစၥည္း မ်ားကို ျမင္ေယာင္ မိ သည္။ ဘယ္လို နည္းႏွင့္ ေငြေတြရွာ ေဖြ စုေဆာင္း ထားပါသလဲ …ဟု ကိုခန္႔ ကို ေမးလိုက္တိုင္း အေျဖမရွိ၊ အေမ့ကို ေမးလွ်င္ သမၼာ အာဇီဝျဖင့္ ရထား သည့္ေငြဟု ေျဖေၾကာင္း ကို ခန္႔ေျပာဖူးသည္။ အေမ ကေတာ့ ေငြပို႔ေပးရန္ တစ္ခါမွ် ေတာင္းဆို ျခင္းမရွိ၊ သားျပည့္စံုလွ်င္ ေက်နပ္ သည့္ အေမ…ဟု ကိုခန္႔ေျပာ ဖူး သည္။ ခုလည္း ကိုခန္႔၏ စကားကို လက္တကာကာျဖင့္…
”မပို႔နဲ႔၊ မပို႔နဲ႔ အေမက ေငြမလို ပါဘူး သားရယ္… အခ်ိန္အား ရရင္သာ အေမ့ဆီ တစ္ေခါက္ ေလာက္လာခဲ့ပါဦး…ခုလို တစ္ေသြး တစ္ေမြး ခန္႔ညားေနတဲ့ သား အရာရွိကို ရြာထဲ ပတ္ၿပီး အေမၾကြားခ်င္ လြန္းလို႔ပါ သားရယ္ …”
ေမွ်ာ္လင့္ တႀကီး ေတာင္းဆို ေနေသာ အေမ့ မ်က္ဝန္းက မႈိင္းမႈိင္း ညိဳ႕ညိဳ႕။ ကိုခန္႔ကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ႀကိဳးစားပါ့မယ္ ဟုသာ ေလးတြဲ႕တြဲ႕ ေျပာသည္။ သားကို ၾကည့္မဝ ဟန္ျဖင့္ ေစ့ေစ့ စူးစူး ၾကည့္ေနရွာေသာ အေမ့ကို မိုးပြင့္ သနားေနသည္။
”ၾကြားစရာ ရွားလို႔ အေမရယ္ …”ဟု အျပစ္ဖြဲ႕သံျဖင့္ ေျပာေတာ့ အေမ ၿပံဳးတံု႔တံု႔ ေခါင္းညိတ္သည္။
”ဒီလိုေပါ့ သမီးရယ္…အေမ့သား အေၾကာင္း သူတို႔က စပ္စုၾကတယ္ေလ၊ ေငြမပို႔ဘူးလား …၊ စားစရာ မပို႔ ဘူးလား …နဲ႔ သားဆီက နည္းနည္း ပို႔ရင္ အေမက မ်ားမ်ား ၾကြားလိုက္တာပဲ၊ သူတို႔ ႐ိုက္စစ္ႏိုင္ တာမွ မဟုတ္ တာ”
အေမ့ အေျပာေၾကာင့္ မိုးပြင့္ ႏွင့္ ကိုခန္႔တို႔ ရယ္ေမာမိ ၾကျပန္ သည္။ လႈိင္ဦးက ”မႏိုင္ဘူး”ဟု ေခါင္း တစ္ခါခါျဖင့္ ခပ္မဲ့မဲ့ ေနာက္ ေျပာင္သည္။ အငွား ကားျဖင့္ သေဘၤာဆိပ္ သို႔ လာရာလမ္း တစ္ ေလွ်ာက္တြင္လည္း မွာလို႔မဆံုး။ က်န္းမာေရး ဂ႐ုစိုက္ရန္၊ လုပ္ငန္း ခြင္တြင္ လူအမ်ားႏွင့္ သင့္ျမတ္ရန္၊ လိုတာ ရွိလွ်င္မွာရန္ …စ သည္ျဖင့္ တဖြဖြ တတြတ္ တြတ္။
အေမသည္ ႐ိုး႐ိုး အအ၊ ႐ုပ္ မေခ်ာ၊ အေျပာမခ်ဳိေသာ ေတာ သူမျဖစ္သည္။ ထိုေတာသူမ ၏ ႏွလံုးသားသည္လည္း သားကို ခ်စ္ ျခင္းျဖင့္ ႏူးညံ့ေႏြး ေထြးေနတာ အမွန္။
သေဘၤာေပၚ ပစၥည္းတင္၊ အေမ့အတြက္ ေနရာ တစ္ေနရာစာ အခင္းတြင္ ေနသား တက် ထိုင္ေစ ၿပီးျပန္၍ ႏႈတ္ဆက္ရသည္။ မ်က္ ရည္ သီသီ ေဝ့ေနေသာ အေမ့ မ်က္ ဝန္း ကို မျမင္ ဟန္ေဆာင္၍ ေဘာ တံတားေပၚ သို႔ ျပန္တက္ခဲ့ ၾကသည္။ သေဘၤာထြက္ မွ ျပန္မည္ဟု ကိုခန္႔ ေျပာေတာ့ မိုးပြင့္လည္း ရပ္ေန လ်က္ပင္ အခ်ိန္ျဖဳန္း ရသည္။
ဥၾသသံရွည္ ဆြဲၿပီး သေဘၤာႀကီး ထြက္သြားမွ အေမ့ကို လက္ျပႏႈတ္ ဆက္ၾကသည္။ အေမ့ လက္ဖဝါး ေလး ကေတာ့ ဟိုး… အေဝးအထိ တလႈပ္လႈပ္ ေဝွ႕ ယမ္းႏႈတ္ ဆက္ေန ဆဲ…။
(ဆ)
ကိုခန္႔ႏွင့္ မိုးပြင့္ေျခြ ၏ မဂၤလာ ဆြမ္းေကြၽးအတြက္ မုိးပြင့္၏ မိဘ မ်ားအလုပ္႐ႈပ္ေနၾကသည္။
ဆရာေတာ္ အားလပ္မည့္ရက္၊ မိုးပြင့္တို႔ ႐ံုးပိတ္ရက္၊ ျပႆဒါး လြတ္ မည့္ရက္၊ မိုးေလကင္းစင္မည့္ ရက္ စသည္…စသည္ျဖင့္ ခ်ိန္ဆေရြး ခ်ယ္ရသည္။ ထိုရက္ေကာင္း ရက္ ျမတ္သည္ ဝါမဝင္မီ သံုးရက္ အလို ျဖစ္ေနၿပီ။
ကိုခန္႔က က်ဳံးမေငး သေဘၤာ ထမင္းဆိုင္မွ ကိုၿဖိဳးႀကီးႏွင့္ လူႀကံဳ မွာသည္။ ‘အေမ ဆက္ဆက္လာခဲ့ ပါ’ ဟု။ လြန္ခဲ့ေသာ တစ္ပတ္ခန္႔ မွပင္ ႀကိဳတင္ မွာထားေသာ္လည္း အေမ ေရာက္မလာ။ ခုလည္း သေဘၤာဆိပ္သို႔ ထပ္သြားျပန္ၿပီ။ အေမ့ကို လာေစခ်င္သည့္ ဆႏၵေၾကာင့္ လူႀကံဳေမွ်ာ္ရ၊ ဖုန္းေမွ်ာ္ရ၊ ဘယ္အခ်ိန္ ေရာက္ခ် လာမလဲ ဟု ေတြးရႏွင့္ စိတ္ေမာရတာ အမွန္။ အိမ္ေရွ႕ ကြက္လပ္ကို ရွင္း၍ ပန္းအိုးမ်ား ေရႊ႕ေနသည့္ လႈိင္ဦးက….
”ဒီလို မိုးရိပ္ေတြ ညိဳေနရင္ အေဒၚက သေဘၤာ မစီးရဲေတာ့ဘူး ေလ၊ ရန္ကုန္ ကို လာႏိုင္ပါ့မလား ေတာင္ မသိဘူး”
ေကာင္းကင္ ညိဳ႕ညိဳ႕ကို ေမာ့ ၾကည့္လ်က္ ေျပာသည္။ အိမ္တြင္း အလွဆင္ရန္ ပန္းစကၠဴ မ်ားကပ္ေန ရင္းမွ မိုးပြင့္ သိခ်င္တာေလး ေမး လိုက္သည္။
”လႈိင္ဦးတို႔ အိမ္မွာ ကိုခန္႔အေမ ကို ေခၚထားလို႔ ရသားနဲ႔ ဘာလို႔ ေခၚမထားလဲ”
”ေခၚေပမယ့္ အေဒၚက မေန ခ်င္တာေလ…ရြာမွာ သူ႔ညီမ အိမ္ေဘး ကြက္လပ္မွာ အိမ္ေလး ေဆာက္ၿပီးေနတယ္။ ပ်ဥ္ခင္း၊ ဝါး ထရံကာ၊ ဓနိမုိးေပါ့၊ က်ဳံမေငး ၿမိဳ႕ ေပၚက အိမ္ေလး ေရာင္းၿပီးတာ ၾကာလွၿပီ၊ ကိုခန္႔အေဖ ဆံုးၿပီး ကတည္းက တစ္ေယာက္တည္း မေနခ်င္ဘူး ဆိုၿပီး ေရာင္းသြားတာ၊ ေစ်းမရ လွပါဘူး၊ ကိုခန္႔ အေဖေန မေကာင္း တုန္းက အေၾကြးေတြ ဆပ္ရတာ ကုန္ေရာေပါ့”
‘လႈိင္ဦး စကားရပ္ၿပီး ေျမညႇိ ေနသည္။ မိုးပြင့္ ရင္ထဲ တအံုေႏြးေႏြး ႏွင့္။ ကိုခန္႔ကို ခ်စ္လွသည့္ အေမက ဘာေၾကာင့္ သားႏွင့္ မေနပါလိမ့္၊ ရန္ကုန္ စားစရိတ္ ႀကီး ၍ ေခၚ မထား ႏိုင္ျခင္းလား။ ကိုခန္႔ အိမ္ေထာင္က် ၿပီးလွ်င္္ေရာ လာေနမည့္ စိတ္ကူးရွိ လား၊ ေတြး၍ အေျဖမေပၚ။
”ကိုခန္႔ အိမ္ေထာင္ က်ၿပီးရင္ ေတာ့ အတူတူလာေနမယ္ ထင္တယ္ေနာ္”
ဘာေၾကာင့္ သည္ေမးခြန္းမ်ဳိး ေမးမိမွန္း မသိ၊ လာေနေစခ်င္၍ မဟုတ္မွန္းေတာ့ မိုးပြင့္ ဘာသာသိ ေနသည္။ ေယာကၡမႏွင့္ အတူေနရ လွ်င္ ေတာဆန္သူႏွင့္ ၿမိဳ႕ဆန္သူ ၏ ဆန္႔က်င္ဘက္ ၾကား ကိုခန္႔ အသက္ ႐ွဴမွားႏိုင္သည္။ မိုးပြင့္၏ အေမး ကိုလိႈင္ဦး က ေတြးေတြးဆဆျဖင့္ …
”လာေနမယ္ မထင္ဘူး မုိးပြင့္ ရဲ႕၊ ရြာမွာက အေဒၚ့ ညီမ အရင္း ရွိတယ္၊ အမ်ဳိး အရင္းေတြ ရွိတယ္ ေလ၊ တူ၊တူမ အရင္းေတြ လည္း အကူ အေထာက္ ရေနတာကိုး”
”ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လႈိင္ဦးရယ္ …သား အရင္းေလာက္ေတာ့ ေကာင္းႏိုင္ပါ့မလား…သားအမိ ႏွစ္ေယာက္ လွမ္းမပူေနရဘူးေပါ့ ေနာ္”
မိုးပြင့္က ကိုယ့္အေတြး ႏွင့္ ကိုယ္ ေျပာသည္။ သားအမိႏွစ္ ေယာက္ အတူေနလွ်င္ စားအုိးလည္း တစ္အိုး တည္းျဖစ္မည္။ ကုန္က် စရိတ္လည္း သက္သာမည္။ အိမ္ ေထာင္ က်ၿပီးေနာက္ အတူတတူ ေနလွ်င္ ကိုယ္က ေထာက္ပံ့ရ သက္ သာမည္။ မိုးပြင့္ အေတြးမဆံုး မီ လႈိင္ဦးက အနားသို႔ ေလွ်ာက္လာ သည္။ မ်က္ႏွာခ်င္း ဆိုင္ ခံု တစ္လံုး တြင္ ဝင္ထိုင္ၿပီး သက္ျပင္း ခ်ေနသည္။ အေတာ္ၾကာမွ တိုးတိုး ညင္ညင္သာ ေျပာသည္။
”အဲဒါေျပာတာေပါ့….ဝမ္း နဲ႔ မလြယ္ သားမမယ္ ဆိုတာေလ…အေဒၚက သူ႔ဘဝ တစ္ခုလံုး ကိုခန႔္ တို႔ သားအဖ အတြက္ ေပးဆပ္ခဲ့တာ ….လင္ပါသား ဆိုေပမယ့္ ကိုခန္႔ သိပ္ ခ်စ္ခဲ့တယ္။ အင္း… အေမ အရင္း ဆိုရင္ ဒီလို တစ္ေယာက္ တစ္ ကြဲလည္း ေနျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူးေပါ့ မိုးပြင့္ရယ္…”
”ေၾသာ္…အဲဒီလိုလား.. ဒါေတြကို မိုးပြင့္ မသိခဲ့ဘူး”
အံ့အားသင့္သည္ ဆိုျခင္းထက္ က႐ုဏာျဖင့္ မိုးပြင့္ရင္ထဲ မြန္းက်ပ္ ႐ႈပ္ေထြး သြားသည္။ အေသြး အေမြး မတူေသာ သားအမိ ႏွစ္ေယာက္ကို အရင္းအခ်ာ မဟုတ္ဟု သံသယ မဝင္ခဲ့ဖူးပါ…။ သားႏွင့္အတူတူ ေနရန္ မိုးပြင့္ေျပာစဥ္က အေမေခါင္း တစ္ခါခါႏွင့္။ ရန္ကုန္တြင္ မေပ်ာ္ ေၾကာင္းသာ ေျပာသည္။ ထူးျခား ေသာ ပတ္သက္မႈ မ်ဳိး ရွိေနျခင္းကို စကားပင္မဟခဲ့။ သားကို ခ်စ္ သည့္ စိတ္ေၾကာင့္ ေသြးကြဲစကား မေျပာရက္ေသာ အေမ…။ သား အတြက္ သာေတြး၍ အေဝးတြင္ ဒုကၡ ေသာက ခံ စားေနသည့္ အေမ …၊ သနားၾကင္နာ စိတ္မ်ား ျဖင့္ အႀကိမ္ႀကိမ္ ဦးၫြတ္မိေတာ့သည္။
မိုးပြင့္ေျခြတို႔ မဂၤလာဆြမ္းေကြၽး ရန္ တစ္ရက္အလိုအထိ
‘အေမ’ ေရာက္မလာ။ ေမးသမွ်လူ ကို မ်က္မွာမပ်က္ ေျဖေနရသည္။ ကိုခန္႔လည္း သေဘၤာဆိပ္ခ်ိန္ အ႐ုဏ္ဦးတိုင္း လည္တဆန္႔ဆန္႔။ မိုးပြင့္ ကေတာ့ သက္ျပင္း တခ် ခ်ျဖင့္ ရင္ေမာေနၿပီ။ စားစရာ ထည့္ထား သည့္ ျခင္းႀကီးျဖင့္ ေရာက္ခ်လာ ေလမလား ဟုလည္း ေတြးေနမိေသး သည္။
”လာေတာ့မွာပါ…ဒီသား မ်က္ႏွာ ညိဳမွာ ကို ပူပန္တတ္တဲ့ အေမပဲ”
လႈိင္ဦးက ေျဖသိမ့္စကားဆို သည္။
”ေနမေကာင္း ျဖစ္္ေနမလားလို႔ ပူေနတာ…အေမ အသက္ႀကီးၿပီ သား…လို႔ ခဏ ခဏ ေျပာေန တာ၊ အလုပ္ ပင္ပန္းတဲ့ ဒဏ္၊ အာဟာရ ျပည့္ျပည့္ဝဝ မစားတဲ့ ဒဏ္ေတြ က ခုမွ အစြမ္းျပမွာ စိုးလို႔ လႈိင္ဦးေရ…အေမ့အေၾကာင္း မင္းလည္း သိသားပဲ၊ တစ္ေယာက္ တည္း ႀကံဳသလိုစားေနတာ”
ကိုခန္႔က စိုးရိမ္စြာ ေတြးေတြး ဆဆ ေျပာေနသည္။ လက္ထဲတြင္ လည္း အေမ့အတြက္ ဝယ္ထားသည့္ ခ်ဳပ္ၿပီးသား ပါတိတ္ ထဘီတစ္ထည္ ထည့္ထားေသာ အိတ္ႏွင့္။ ႏြမ္းႏြမ္း ဖတ္ဖတ္ ေနတတ္သည့္ အေမ့ အတြက္ စီစဥ္ထားျခင္းပါ။ သပ္သပ္ ယပ္ယပ္ႏွင့္ ဝတ္ဆင္ၿပီး ေခါင္း ရင္းမွာ ထိုင္ေနလွ်င္ ေက်နပ္ၿပီ…။ ဒါ ကြၽန္ေတာ့္ အေမေလ… ဟု ျပခ်င္သည္တဲ့။ ကိုခန္႔ကို အိမ္ေထာင္ ရက္သား ခ်ေပးၿပီးမွ မိဘဝတၱရား ေက်မည္ဟု ယူဆထားေသာ အေမ …။ ကိုခန္႔၏ မဂၤလာ ဆြမ္းေကြၽး ကို မ်က္ဝါး ထင္ထင္ ျမင္ခ်င္ရွာ လိမ့္မည္။
”နက္ျဖန္ သေဘၤာနဲ႔မ်ား ပါလာ မလားမသိဘူး”ဟု မိုးပြင့္ေျပာ ေတာ့ ကိုခန္႔ေခါင္းညိတ္သည္။
‘ထင္တာပဲေလ’ ဟုဇေဝဇဝါ ေျပာ သည္။ နက္ျဖန္ နံနက္ မဂၤလာဆြမ္း ေကြၽးအမီ အေမ ေရာက္ေစခ်င္မည္ ဟု မိုးပြင့္ ေတြးမိသည္။ မြန္းလြဲဲခ်ိန္ ေလာက္တြင္ က်ဳံမေငး သေဘၤာ ထမင္းဆိုင္မွ ကိုၿဖိဳးႀကီး ေရာက္လာ သည္။ သူ႔မ်က္ႏွာထားက တည္ၿငိမ္ ေနသည္။ ခါတိုင္းလို ရယ္ရႊင္သံျဖင့္ စကား တေဖာင္ေဖာင္မေျပာ။ သူ႔ လက္ထဲမွ စာအိတ္ ရွည္ထူထူ တစ္ အိတ္ကို ကိုခန္႔ထံ လွမ္းေပးသည္။ စာအိတ္ကို ပတ္ထားသည့္ စာရြက္ ေလး တစ္ရြက္ပါလာ၍ ကိုခန္႔က ျဖန္႔ လိုက္သည္။ စာ တိုေလးႏွစ္ ေၾကာင္း ေရးထားသည္။ ႏွစ္ေယာက္ အတူ ေခါင္းခ်င္း ဆိုင္၍ ဖတ္ သည္။
”သား…
မိုးဦးေလဦးမို႔လို႔ အေမ မလာ ႏိုင္ဘူး၊ သားတို႔ မဂၤလာ စရိတ္မွာ သံုးဖို႔ အေမႏိုင္သေလာက္ ေငြပို႔ လိုက္တယ္၊ အေမ့အတြက္ မပူနဲ႔…သားတို႔ရဲ႕ အေမ”
စာက ဒါပဲပါသည္။ ကိုၿဖိဳး ႀကီးက စာအိတ္ ကို ေမးဆတ္ျပ လ်က္…
”ေငြအိတ္ ဖြင့္ၾကည့္ပါဦး” ဟု ေျပာသည္ႏွင့္ ကိုခန႔္က ဖြင့္ၾကည့္ရာ ေငြငါးေသာင္းက်ပ္ တိတိဟု ေရး ထားေသာ စာရြက္ႏွင့္ ေငြစကၠဴ အထပ္လိုက္။ မိုးပြင့္ႏွင့္ အတူ ကိုခန္႔ လည္း အံ့အားတသင့္ မ်က္လံုး အဝိုင္းသားႏွင့္။ သည္ေငြကို ဘယ္ လိုနည္းႏွင့္ မ်ားအေမ စုေဆာင္းပါ သလဲဟု ေတြးၾကည့္မိသည္။ ကိုၿဖိဳး ႀကီးက အေမာေျပ ထိုင္၍ မိုးပြင့္ ဧည့္ခံေသာ လက္ဖက္ရည္ႏွင့္ မုန္႔ ကို စားရင္းမွ စကားေတြ ေျပာေန ေသးသည္။
ကိုခန္႔ မဂၤလာေဆာင္ေတာ့ မည့္ အေၾကာင္း၊ ေခြၽးမေလာင္းေလး သိပ္ေခ်ာေၾကာင္း…အေမက တစ္ရြာလံုး ေလွ်ာက္ ၾကြားသည္တဲ့။ အေတာ္ၾကာမွ…
”ေၾသာ္ …ကိုခန္႔ အေမက ေယာဂီ ဝတ္ၿပီးၿပီေလ…၊ ရြာထိပ္ ဥပုသ္ေက်ာင္းမွာပဲ ရာသက္ပန္ တရားစခန္း ဝင္ေတာ့မယ္တဲ့”
ေအးေအးလူလူ ေျပာေနေပ မယ့္ မိုးပြင့္ရင္ထဲ သိမ့္ခနဲ ပူသြား သည္။
”ဟင္..ခ်က္ခ်င္းႀကီးပါ လား”
မိုးပြင့္က မယံုမရဲ ေျပာမိသည္။ ကိုခန္႔လည္း မ်က္စိ မ်က္ႏွာပ်က္ ႏွင့္။
”အေမကလည္းေလ…ဘာမွ မတိုင္ပင္ဘဲ လုပ္ခ်လိုက္ျပန္ ၿပီ”
ကိုခန္႔ အသံက စိတ္ေလ်ာ့ အားငယ္သံ၊ ေမွ်ာ္သာေမွ်ာ္ မေပၚ လာသည့္ အျပင္ အထင္မွတ္ေသာ သတင္း စကားေၾကာင့္ တုန္လႈပ္သြား ပံုရသည္။ သူ႕မ်က္ဝန္းက မႈန္ ေဝေဝ…၊ သူႏြမ္းေမာစြာ သက္ ျပင္းခ်လ်က္ ကိုၿဖိဳးႀကီးကို စူးစမ္း ၾကည့္ႏွင့္…
”အေမ …တကယ္ေန ေကာင္းရဲ႕လားဟင္…ကိုၿဖိဳး ႀကီး”
ပူပန္စြာေမးသည္။ ‘ကိုၿဖိဳးႀကီး က ေနေတာ့ေကာင္ပါတယ္’ဟု ခပ္ ေလးေလး ေျဖသည္။ ေရေႏြး ႏွစ္ ခြက္ဆင့္ေသာက္ၿပီး ျပန္ေတာ့ မည္ဟု ႏႈတ္ဆက္ရင္းမွ…
”မိုးဖြဲဖြဲၾကားမွာဗ်ာ… ေယာဂီ တဘက္ေလး ကတံုးေပၚတင္ ၿပီး သေဘၤာဆိပ္ ကို ဆင္းလာတာ ေလ …ဒီစာအိတ္ကို ဒီေန႔ေရာက္ ေအာင္ ဆက္ဆက္ ပို႔ေပးပါတဲ့”
ကုိၿဖိဳးႀကီး၏ စကားကို ၾကား သည္ႏွင့္ ႏွလံုးသားတစ္ခုလံုး ဆြဲ ကိုင္ ဖ်စ္ညႇစ္သလို ခံစားလိုက္ရ သည္။ ကိုခန္႔လည္း လဲၿပိဳလုလု တုန္ရီလ်က္ လက္ထဲမွ အထုပ္ကို က်စ္ က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ထား သည္။ ႏွစ္ဦးသား အၾကည့္ခ်င္း ဆံုစဥ္ ကိုယ္စီ မ်က္ဝန္း၌ မ်က္ရည္စမ်ား သီသီေဝ့ေနၿပီ။
ကိုခန္႔က ေငြထုပ္ေပၚ နဖူးကို ငံု႕ခ်ရင္းမွ…
”အေမ…အေမရယ္…” ဟု တမ္းတမ္းတတ ေရရြတ္ေနသည္။ မိုးပြင့္ အေတြးတြင္ ဆီခန္းေနေသာ္ လည္း ေနာက္ဆံုး အခ်ိန္ထိ ေလာင္ ကြၽမ္းရင္း …ေတာက္ပေနေသာ မီးစာ၏ အလွကို ျမင္ေယာင္လ်က္ ….
ရင္ထဲ…နက္႐ႈိင္းစြာ နာ က်င္ေၾကကြဲေနေတာ့သည္…။
မိုးပန္းမြန္(ရာမည)
