![]( "phoo-thitmaw")
ေရခဲပြင့္ေလးေတြ သီးထေနသည့္ ေနာက္ထပ္ ဘီယာတစ္လုံး စားပြဲေပၚ ေရာက္လာသည္။ သူထပ္မမွာ ရေသးတာ ေသခ်ာသည္။ ဒါေပမဲ့ ပထမ တစ္လုံးက ခပ္ျမန္ျမန္ ကုန္သြားၿပီ မို႔ ျငင္းမေနေတာ့။ လွပစြာ ႐ုပ္သိမ္း သြားသည့္ သြယ္သြယ္ေပ်ာင္းေပ်ာင္း လက္ေခ်ာင္းေလးေတြ ကို ေငးၾကည့္ေန လိုက္သည္။ ပန္းႏုေရာင္ ေျပးေနတဲ့ လက္ေခ်ာင္းေလး ေတြပါလား။ မၾကည့္ဘဲ ျမင္ေနရေသာ ေရွ႕တည့္တည့္ နံရံေပၚရိွ နာရီလက္တံက ဆယ္နာရီခြဲၿပီးၿပီ။ သူစီးရမည့္ ကားက ဇီးျဖဴကုန္း ရြာဂိတ္သို႔ ညဥ့္နက္ သန္းေခါင္ ႏွစ္နာရီေလာက္ မွ ေရာက္မည္ဟု သိရသည္။ ထိုကားမွ လြဲၿပီး တျခားကား တစ္စီး တေလမွ် မရိွေတာ့။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေဝးကြာခဲ့ေသာ ငါးႏွစ္တာ ကာလ အ တြင္း ဇာတိရပ္ရြာ ၏ ေျပာင္းလဲျဖစ္ေပၚမႈေတြက မ်က္စိ လည္ခ်င္စရာ ေကာင္းလွသည္။ တဒဂၤအခ်ိန္တိုေလး အတြင္း ကုန္စင္ေအာင္ ေလ့လာရလွ်င္ ဆင္တစ္ေကာင္ လုံး ကို တစ္လုပ္တည္း မ်ဳိခ်ရသလို ျဖစ္ေနေတာ့မည္။
အရင္က ရြာေရွ႕လွည္း လမ္းေၾကာင္းသည္ ကတၱရာခင္းလမ္း အျဖစ္ ေျပာင္းလဲကာ အေဝးေျပး လမ္းမႀကီး တစ္ခုႏွင့္ ခ်ိတ္ဆက္ေနခဲ့ၿပီ။ ရႊံ႕ႏြံေရေျမာင္း ခ်ဳံႏြယ္ ပိတ္ေပါင္းေတြ ၿမိဳင္ထေနခဲ့သည္။ လမ္းတစ္ဖက္တစ္ခ်က္တြင္ ဆိုင္ခန္း သစ္ေတြက ရထားတြဲႀကီး ပမာ စီစီရီရီ ေပၚေပါက္လာသည္။ ဆယ္မိုင္ နီးပါးေဝးကြာေသာ ၿမိဳ႕ႏွင့္ရြာ ၾကားတြင္လည္း အရင္လို လစ္ဟာမေနေတာ့။ လမ္းမႀကီး ဝဲယာတစ္ေလွ်ာက္လုံး စက္႐ုံ၊ အလုပ္႐ုံ၊ စက္သုံးဆီဆိုင္ႀကီးေတြ၊ ေစ်းဆိုင္ႀကီးငယ္ေတြ မိႈ လိုေပါက္ေနေလၿပီ။ ဇီးျဖဴကုန္း၊ ထိန္တိုင္၊လဲေတာႏွင့္ ေညာင္တစ္ပင္ရြာစဥ္ မ်ားသည္ပင္ လမ္းမႀကီးကို အမွီျပဳကာ ေတာင္ညိဳ လမ္းခြဲအထိ တစ္ဆက္ တစ္စပ္ တည္း ျပန္႔ ကားလာေနသည္။
ညာဘက္ျပတင္းေပါက္မွ လမ္းမႀကီး ျမင္ကြင္းကို လွမ္းေမွ်ာ္ေငးေမာ ၾကည့္ေနမိသည္။ ဆိုင္ခန္း တခ်ဳိ႕က တံခါး တစ္ခ်ပ္သာ ဖြင့္ထားၿပီး တခ်ဳိ႕က တံခါးအားလုံး ပိတ္သိမ္း သြား ၾကၿပီ။ သူတို႔အားလုံးက ရြာခံေတြ မဟုတ္။ ေျပာင္းလဲမႈ ေရအလ်ဥ္ႏွင့္အတူ ေစ်းကြက္ရွာရင္း အန္ထြက္ လာၾကသည့္ ၿမိဳ႕ေပၚက လူေတြျဖစ္ၾကသည္။ လမ္း မီး တိုင္ေတြ ထိန္ထိန္လင္း ေနေသာ္လည္း လူသြားလူလာ ကင္းဆိတ္သြားတာ ေတာ္ေတာ္ျမန္သည္။ သံေယာဇဥ္ ႀကီးစြာ ဖက္တြယ္ထားဆဲ ရိွသည့္ ေက်းလက္ အေငြ႕ အသက္ ေတြေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။
သူ႔ညာဘက္ ျပတင္းေပါက္မွ တစ္ဆင့္ေလျပင္းေတြ မၾကာမၾကာ တိုးတိုက္ေဆာင့္ဝင္ လာတတ္သည္။ ႐ိုးျပတ္နံ႔ႏွင့္ အတူ ရွည္ေမ်ာေမ်ာ ဝါး႐ုံရြက္ေျခာက္ေတြ ပြတ္တိုက္ လိုက္ပါလာကာ တေျဖာက္ေျဖာက္ ျမည္ေနၾကသည္။
”ေတာက္၊ ယူလာမိတဲ့ ခြင့္ရက္ေတြ အလဟႆျဖစ္ကုန္တာ ပဲရိွတယ္”
ျပႆနာက ေခါင္းထဲ ဝင္ေမႊလာျပန္သည္။ သည္ျပႆနာသာ မရိွခဲ့လွ်င္ ခုလို အေစာတလ်င္ ထျပန္ျဖစ္လိမ့္မည္ မဟုတ္။ အေမႏွင့္ ၾကာၾကာ ေနခ်င္ေသးသည္။ ငယ္ေပါင္း သူငယ္ခ်င္းေတြႏွင့္ စိတ္ေအးလက္ေအး ေတြ႕ဆုံ ခ်င္ေသးသည္။ သို႔ေသာ္ လက္ခံႏိုင္စရာ မရိွသည့္ျပႆနာက ေဝးရာကို ဇြတ္ႏွင္ထုတ္ေနသည္။ သြားေလသူ အေဖ့ကို သတိ ရသည္။ အေဖသာရိွေနေသးလွ်င္ ပြဲၾကမ္းလိုက္မည့္ျဖစ္ျခင္း။
”ဦးေလးခ်စ္ကိုက အစ ပ်ဳိးလိုက္တာ၊ အစ္ကို သုံးေယာက္လုံးပါ မယား ယိမ္းတိုက္ၾကေတာ့တာ ပဲ၊ တစ္နယ္လုံးေတာင္ ေျပာစမွတ္တြင္ တယ္၊ ခင္ဗ်ား တို႔ဘာသာ ကိုယ္ႀကိဳက္ လို႔ ကိုယ္ယူခဲ့ၾကတာ ေျပာစရာ မရိွဘူး၊ က်ဳပ္ကေတာ့ ေဆာရီး၊ ခင္ဗ်ားတို႔ မယား စီးရီးထဲ ေသေတာင္မပါဘူးမွတ္”
အသံထြက္ ရြတ္လိုက္မိၿပီးမွ ေဘးဘီကိုေဝ့ဝဲၾကည့္လိုက္သည္။ သူကလြဲၿပီး ဘယ္သူ မွမရိွ။ ဆိုင္ရွင္ အမ်ဳိးသမီး ကလည္း တစ္ေယာက္တည္း လားမသိ။ ေကာင္တာ အတြင္းဘက္ ဆီက အေနာက္တိုင္း သီခ်င္းသံ တိုးတိုးၿငိမ့္ၿငိမ့္ေလး ထြက္ေနသည္။ သူလည္း ၿမိဳ႕ေပၚက ထြက္လာတာျဖစ္မည္။ အခန္း ဖြဲ႕စည္းပုံ ရွင္းလင္း သပ္ရပ္ သည္။ အျပင္အဆင္ အျခယ္အသ ပကာသနေတြ မပါဘဲ လွပ ေခတ္မီေနသည္။ ေကာင္တာခန္းကို ဒူးပိတ္အေပၚပိုင္း တစ္ခုလုံး မွန္ အျပည့္ ကာထားသည္။ မွန္ျပင္ေပၚ တြင္ ေရးထားေသာ Menu က စာလုံးေတြက ေလထဲမွာ ပ်ံဝဲေနသလို ထင္ရသည္။
အေတာ္ ၾကာေတာ့မွ အမ်ဳိးသမီး ထြက္လာသည္။ လြတ္လပ္ ေပါ့ပါးစြာ ဝတ္ဆင္ထားသည္။ လက္တစ္ဖက္ က ဘီယာပုလင္း ႏွစ္လုံး၊ က်န္တစ္ဖက္တြင္ အျမည္း ပန္းကန္ႏွစ္ခ်ပ္ ကို ဆင့္ကိုင္ထားသည္။ ဖန္ခြက္ အပို တစ္ခြက္ကို ခ်ဳိင္းၾကားမွာ ညႇပ္ယူလာတာ ျမင္ၿပီး သူရယ္ခ်င္ စိတ္ေပါက္သြားသည္။ ဘီယာ တစ္လုံးႏွင့္ အျမည္း ပန္းကန္ တစ္ခ်ပ္ကို သူ႔ဘက္သို႔ တြန္း ပို႔ေပးလိုက္ၿပီး က်န္တာေတြ စားပြဲ တစ္ဖက္စြန္းတြင္ တင္ကာ ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။
”ကြၽန္ေတာ္ ထပ္မမွာေသးဘူး ထင္တယ္”
”ဒါေပမဲ့မွာဦးမွာမို႔လား”
ဒုတိယပုလင္းကို ျပန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေျပာင္တလင္းခါေနၿပီ။
”အင္း၊ အဲ …ဟုတ္ပါ တယ္”
အမ်ဳိးသမီးက တစ္ခ်က္ၿပဳံးရင္း ေခါင္းညိတ္သည္။ ပန္းကေလး တစ္ပြင့္လက္ခနဲ ပြင့္ျပလိုက္သည့္ ပမာ။ သူ႔ရင္ထဲတြင္ ဗုံးတစ္လုံး ဝင္ကြဲသြားသလို ႐ုန္းရင္းဆန္ ခတ္ ျဖစ္ သြားသည္။ အား… ေတာ္ ေတာ္ေခ်ာတဲ့ အမ်ဳိးသမီးပါလား။ ဆိုင္ထဲေရာက္လာ ကတည္းက ကိုယ့္ျပႆနာႏွင့္ ကိုယ္ ေသခ်ာ မၾကည့္ခဲ့မိတာ အားနာစရာ ေကာင္းလွသည္။ အမ်ဳိးသမီး က ဖန္ခြက္ထဲသို႔ ဘီယာ တစ္ဝက္ ငွဲ႕ထည့္ကာ တစ္ငုံေသာက္သည္။ အျမႇဳပ္ကေလးေတြ တင္က်န္ေနသည့္ ႏႈတ္ခမ္းကို တစ္သွ်ဴးစျဖင့္ သုတ္သည္။ သူ႔ အျမည္း ပန္းကန္ထဲက ပဲျခမ္းသုပ္ကို တစ္ဇြန္းခပ္စားသည္။
”ခင္ဗ်ားက ဘီယာေသာက္တတ္သလား”
”တစ္ခါတေလ ပ်င္းရင္ေသာက္တယ္”
သူ႔အလွထက္ ပိုအံ့ၾသစရာ ဘာမွမရိွေတာ့သလို လက္ခံ ေက်နပ္လိုက္ရသည္။ ၿမိဳ႕ႀကီးေတြ မွာေတာ့ မိန္းကေလးေတြ ဘီယာ ေသာက္တတ္ လာၾကတာ အဆန္း တၾကယ္ မဟုတ္ေတာ့။
”ဆိုင္ပိတ္ခ်င္ရင္ ေျပာေနာ္၊ ကြၽန္ေတာ္ ထြက္ေပးမယ္”
”ႏွစ္နာရ ီရန္ကုန္ကားေစာင့္တာမို႔လား၊ ကားလာခ်ိန္အထိ ေနပါ”
”ေက်းဇူးပဲဗ်ာ၊ ကားက အခ်ိန္မွန္ျဖတ္တာလား”
”မမွန္ဘူး၊ ေစာတာ ေနာက္က်တာရိွတယ္။ ဟိုထိပ္မွာ ဂိတ္ေစာင့္ဦးေလးႀကိဳင္ရိွတယ္၊ ေတြ႕ခဲ့လား”
”ေတြ႕တယ္၊ ဖုန္းနံပါတ္ ေပးထားခဲ့တယ္”
”အင္း၊ ကားလာရင္ သူလွမ္းေခၚေပးမွာေပါ့”
”ဒီမွာ တစ္ေယာက္တည္းလား”
”ဆိုင္အကူေကာင္မေလး ရိွတယ္၊ သူ႔အေမေနမေကာင္းလို႔ ရြာထဲျပန္အိပ္ေနတယ္။ မနက္က် ျပန္လာမယ္”
”ဟို … ကြၽန္ေတာ္ေမးတာက အိမ္ေထာင္မရိွဘူးလား၊ ရိွလားပါ”
”အိုး”
အမ်ဳိးသမီးအသံေၾကာင့္ သူလန္႔သြားသည္။
”တစ္မ်ဳိးမထင္ပါနဲ႔ဗ်ာ၊ ဒီလိုေမးတာ မႀကိဳက္ရင္ ေတာင္းပန္ပါ တယ္”
”မထင္ပါဘူး၊ အိမ္ေထာင္ျပဳတယ္ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ခြက်ၿပီး ႀကီးက်ယ္တဲ့ ျပႆနာတစ္ခုပဲ၊ ဘဝကို တစ္ဆစ္ခ်ဳိး ေျပာင္းလဲပစ္ လိုက္ရတာမ်ဳိး၊ လက္ထပ္ ထိမ္းျမားတာကို အခ်စ္ရဲ႕ အစလို႔ မိန္းမသားေတြ ဘက္ျမင္ၿပီး ေယာက္်ားသားေတြ ဘက္က အခ်စ္ရဲ႕ နိဂံုးလို႔ျမင္ ၾကသတဲ့၊ မင္းအျမင္ကေရာ”
သူေတာင့္ခနဲျဖစ္သြားသည္၊ အာဂအမ်ဳိးသမီးပါလား။
”ကြၽန္ေတာ့္အျမင္က ..အဲ ..လက္ထပ္တာကို မေျပာမီ သူ႔ထက္အရင္က်တဲ့ အခ်စ္ ဆိုတာကို အရင္ေျပာမွျဖစ္မယ္၊ အေၾကာင္း အမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ အခ်စ္မပါဘဲ လက္ထပ္ ၾကတာလည္း ရွိမွာေပါ့၊ အမ်ားစုကေတာ့ အခ်စ္ျပႆနာကေန စၾကတာပဲ၊ အေကာင္အထည္ျပလို႔မရတဲ့ အခ်စ္ ခံစားမႈကိုက ေထြျပား ဆန္းၾကယ္သလ ိုျဖစ္ေနတယ္၊ ကြၽန္ေတာ္ Love hard ဆိုတဲ့ အဂၤလိပ္ စကားလံုးကို ျမန္မာလိုအတိုဆံုး အတိက်ဆံုး ျပန္ၾကည့္ေနတာ ၾကာၿပီ၊ အၿမဲတမ္း လည္ထြက္ေနတာပဲ၊ ေခါင္းစားလြန္းလို႔ဗ်ာ”
”ဟုတ္တယ္ hard ရဲ႕ အနက္ အဓိပၸာယ္ေတြက ေတာ္ေတာ္ကို မ်ားတယ္၊ အလြန္႔ အလြန္ျပင္းထန္တဲ့ အဓိပၸာယ္ေတြ အားလံုးကို စု႐ံုးထားသလိုပဲ၊ ငါက love hard ကို အလံုးစံု ကမ္းကုန္ အခ်စ္လို႔ခပ္ရမ္းရမ္း ျပန္ပစ္ လိုက္ခ်င္တယ္၊ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ ဆိုတာ ခံစား နားလည္တတ္ရင္ Life force ဘဝခြန္အား တစ္ခု ျဖစ္လည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသတဲ့၊ အခ်စ္ ဆိုတာကို မင္းခံစားဖူးၿပီလား”
”မခံစားဖူးဘူး၊ ေက်ာင္းသား ဘဝမွာေရာ လက္ရွိ အလုပ္ခြင္ထဲမွာပါ အီစီကလီ သ႐ိုးသရီေလး ေတြေတာ့ အမ်ားႀကီးဗ်ာ၊ ထင္ေယာင္ထင္မွား ဝိုးတဝါးေတြခ်ည္းပဲ၊ တခ်ဳိ႕ က တဒဂၤ စိတ္လႈပ္ရွားခံစားမႈကို အခ်စ္လို႔ ထင္တတ္ၾကတယ္၊ ၾကာရွည္ မခံေတာ့ ဒုကၡေရာက္ကုန္ေရာ၊ ကြၽန္ေတာ့္ဘဝ ရဲ႕ ပန္းတိုင္ခရီးမွာ မိန္းမနဲ႔ အခ်စ္ကိစၥ ကို တတိယ ေနရာမွာပဲ ထားတယ္၊ အာ႐ံုစိုက္ အခ်ိန္ မေပးႏိုင္လို႔ ေဝးလံေနတာ လည္း ျဖစ္ႏိုင္ တယ္။
”မိန္းမေတြကို သီးျခားအရာ တစ္ခုလို သတ္မွတ္ ဆက္ဆံေနတဲ့ ႏိုင္ငံေတြ ကမၻာမွာ အမ်ားႀကီး ရွိေနတာပဲ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးမႈ နဲ႔ ေခတ္ေဟာင္း စနစ္ေဟာင္း ရဲ႕ အေတြး အေခၚေဟာင္းေတြ ေအာက္မွာ အမ်ဳိးသမီးေတြဟာ အၾကမ္းဖက္မႈ အမ်ဳိးမ်ဳိး ရဲ႕ သားေကာင္ေတြ ျဖစ္ေနၾကဆဲပဲ၊ သူတို႔ကို ကမၻာ တစ္နံတစ္လ်ား မွာ ႏွစ္စဥ္ က်င္းပေန ၾကတဲ့ အျပည္ျပည္ ဆိုင္ရာ အမ်ဳိးသမီး မ်ားေန႔ကလည္း မကယ္ႏိုင္ဘူး၊ ေခတ္မီ တိုးတက္လွပါတယ္ ဆိုတဲ့ နည္းပညာ အမ်ဳိးမ်ဳိး ကလည္း မကယ္တင္ႏိုင္ဘူူး၊ ခ်တ္ဒ္ သမၼတႏိုင္ငံ၊ အာဖဂန္ နစၥတန္၊ ဆူဒန္၊ ကြန္ဂို၊ ဂြာတီမာလာ၊ ဆိုမာလီးယား၊ မာလီ၊ အိႏၵိယ၊ အီရတ္၊ ပါကစၥတန္ ႏိုင္ငံေတြဟာ အမ်ဳိးသမီးေတြ အတြက္ ငရဲ ဘံုေတြေပါ့၊ လူျဖစ္လာၿပီး လူသားဘဝကို မရတာေလာက္ဆိုးတာ ဘာရွိေသးလဲ”
”ကြၽန္ေတာ့္မွာ အမ်ဳိးသမီးေတြ အေပၚ မတူကြဲျပားလို႔ ခြဲျခားတတ္တဲ့ အျမင္မ်ဳိး မရွိပါဘူး၊ ဒါေပမဲ့ သာမန္ထက္ ေက်ာ္လြန္ ဆက္ဆံမိရင္ ဇယား ႐ႈပ္တတ္တယ္ ဆိုတဲ့ အျမင္ေတာ့ ရွိတယ္၊ ခင္ဗ်ား ေလ့လာမိမလား မသိဘူး၊ ခရစ္ေတာ္က သူ႔ေနာက္လိုက္ တမန္ေတာ္ေတြ ေရြးခ်ယ္ခဲ့တာ ဆယ့္ႏွစ္ေယာက္လံုး ေယာက္်ားသားေတြ၊ မိန္းမ သားတစ္ေယာက္မွ မပါဘူး”
”မွန္ပါတယ္၊ ေငြသားသံုးဆယ္ လာဘ္ယူၿပီး ခရစ္ေတာ္ကို ရန္သူ႔ လက္အပ္တဲ့အထိ သစၥာေဖာက္ခဲ့ တာလည္း အဲဒီအထဲက တစ္ေယာက္မို႔လား၊ ႐ုဒရွကာ႐ုတ္ေလ၊ မိန္းမသား တစ္ေယာက္ကိုမွ မေရြးခ်ယ္ ခဲ့တာေတာင္ ေက်းဇူးတင္ ရဦးမယ္၊ ဇယားဆိုတာ က်ားက်ား-မမ ႐ႈပ္တတ္တဲ့ သဘာဝရွိပါတယ္”
သူလွိမ့္ပိမ့္ခံလိုက္ရသည္။
”ေကာင္းလိုက္ တဲ့ ေကာင္တာ၊ ကြၽန္ေတာ္ မျမင္မိလိုက္တဲ့ ႐ႈေထာင့္ဗ်ာ၊ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အခ်စ္ နဲ႔အိမ္ေထာင္ေရး ဆီ ျပန္သြားၾကရေအာင္၊ မမ – အဲ – ေလးစားေသာ အားျဖင့္ မမ လို႔ေခၚမယ္ေနာ္၊ အခ်စ္ ဆိုတာကို မမ ယံုၾကည္တတ္သလား”
”အခ်စ္ဆိုတာ ယံုၾကည္မႈ နဲ႔ မဆိုင္ဘူးလို႔ျမင္တယ္၊ စဥ္းစား ဆင္ျခင္မႈေတြ၊ ဥာဏ္ပညာေတြ နဲ႔လည္း မပတ္သက္ဘူး၊ သူ႔ဘာသာ ထိေတြ႕ခံစား ျဖစ္ေပၚ လာတတ္တာမ်ဳိး၊ လူ႔ အသိဥာဏ္က မပိုင္ မစိုးႏိုင္တာ အခ်စ္ပဲ၊ တျခားလက္ခံ ယံုၾကည္ထားတဲ့ အစြဲ အမွတ္ေတြ ငါ့မွာမရွိဘူး”
”ကြၽန္ေတာ့္ အျဖစ္ကို ရွင္းျပဦးမယ္၊ မမက အေတြးအျမင္ေတြ ေကာင္းေတာ့ ေဆြးေႏြး ေဝဖန္ေပးေပါ့၊ ကြၽန္ေတာ္က ဒီဇီးျဖဴကုန္းဇာတိပါ၊ ဒီမွာအေမ ရွိတယ္၊ အိမ္ေထာင္ ခြဲ အစ္ကိုေတြ ရွိတယ္၊ အေဖ့ဘက္ အေမ့ဘက္က အမ်ဳိး ေတြ အကုန္ရွိတယ္၊ ကြၽန္ေတာ္ ဆယ္တန္းေအာင္ေတာ့ ရန္ကုန္မွာ ရွိတဲ့ အေဒၚ တစ္ေယာက္ ဆီသြားေန ၿပီး ေက်ာင္းဆက္ တက္တယ္၊ အေဒၚက အေဖ့ရဲ႕ညီမ၊ အေဒၚေယာက္်ား က စက္႐ံုတစ္ခုမွာ ျပန္တမ္းဝင္ အရာရွိ၊ သားသမီး မထြန္းကားလို႔ ကြၽန္ေတာ့္ကိုပဲ သားသမီး အရင္း လို ခ်စ္ၾကတယ္၊ ကြၽန္ေတာ္ ေက်ာင္းၿပီးေတာ့ ရန္ကုန္မွာပဲ အလုပ္ဝင္တယ္၊ ရြာကိုျပန္မေရာက္တာ ငါးႏွစ္ေက်ာ္ျပီ၊ အခုမွ အေမ နဲ႔ေတြ႕ခ်င္လြန္းလို႔ ခြင့္ဆယ္ရက္ ယူၿပီး ျပန္လာခဲ့တာ၊ တစ္ညအိပ္ ပဲရွိေသးတယ္၊ ျပႆနာထ လုပ္လာၾကလို႔ ျပန္မယ္ ဆိုၿပီး ဇြတ္ထြက္လာခဲ့တာပဲ”
”အိုး၊ ဘာျပႆနာလုပ္လာၾကလို႔လဲ”
”ကြၽန္ေတာ္ နဲ႔ တစ္သက္လံုး ေဝးကြာ သြားမွာစိုးလို႔နဲ႔ တူပါတယ္၊ အေမ နဲ႔အစ္ကိုေတြက သူတို႔ သေဘာက်တဲ့ အမ်ဳိးသမီး တစ္ ေယာက္ နဲ႔ ဝိုင္းနားခ်ၾကတယ္၊ ကြၽန္ေတာ္ လံုးဝ လက္မခံႏိုင္တဲ့ ကိစၥဗ်ာ၊ အစ္ကိုေတြ နဲ႔ေရာၿပီး မယား ယိမ္းတိုက္ရမယ့္ အလုပ္၊ အေဒၚက ဒါေၾကာင့္ ရြာကို ျပန္မလႊတ္ခ်င္တာ၊ အစ္ကိုေတြ လမ္းစဥ္ထဲေရာ ပါသြား မွာ ေတာ္ေတာ္ စိုးရိမ္တယ္”
”ဘာလမ္းစဥ္လဲ၊ အမ်ဳိးသမီး က အေျခအေန သိပ္ဆိုးေနလို႔လား”
”လူပုဂၢိဳလ္အရ မဆိုးဘူးထင္တာပဲ၊ ခုထိ မျမင္မေတြ႕ဖူးေသးဘူး”
”ဟင္ မျမင္မေတြ႕ဖူးသူ အေပၚ ဆံုးျဖတ္တာ မလြယ္လြန္းဘူးလား၊ အနည္းဆံုး တစ္ႀကိမ္ တစ္ခါေလာက္ေတာ့ ေတြ႕ဆံု ေလ့လာသင့္တာေပါ့”
”မွန္ပါတယ္၊ တျခား တစ္ေယာက္ေယာက္ သာဆို လူမႈေရး ယဥ္ေက်းမႈ အရျဖစ္ျဖစ္ ေတြ႕ဆံုမိမွာေပါ့၊ အခုဟာက တစ္မ်ဳိးဗ်၊ နာမည္ႀကီး သူခိုး ဓားျပတစ္ေယာက္ ရဲ႕သမီး ၊ သူ႔ကိုျမင္ဖူးေတြ႕ဖူးဖို႔ လိုေသးလို႔လား၊ ကဲသူက မမေလာက္ ေခ်ာလိုက္ လွလိုက္ဦးဗ်ာ၊ ဘာေလ့လာေနရဦးမွာလဲ”
”အိုး”
”ေဟာဒီဘက္ တစ္နယ္လံုး ဦးသံ႐ံုဆို မသိသူ မရွိဘူး၊ တစ္ခ်ိန္ တုန္းက ေတာင္ညိဳ တစ္ေၾကာနဲ႔ ႐ိုးမတစ္ခြင္မွာ ဖိန္႔ဖိန္႔တုန္ေအာင္ နာမည္ ႀကီးခဲ့တဲ့ ဓားျပဗိုလ္၊ မယားက သံုးေယာက္ဗ်ာ၊ အဲဒီ မယားေတြက ေမြးလိုက္ၾကတာ သမီးေတြ ခ်ည္းပဲ၊ ပထမ မယားႀကီးက သမီး တစ္ေယာက္ေမြးတယ္၊ စမ္းစမ္း႐ံုတဲ့၊ ဒုတိယ မယားက သမီး သံုးေယာက္ မႏွင္း႐ံု၊ ေဟမာ႐ံု၊ ျမျမ႐ံုတဲ့ဗ်ား၊ ဟား ဟား”
”အိုး”
”မမရဲ႕ အဲဒီ အိုး ..အိုး .. ဆိုတာကို ရပ္ထားလို႔ မရဘူးလား၊ အဲ တတိယအငယ္ဆံုး မယားက အငယ္ဆံုး သမီးကို ေမြးခဲ့တာ တစ္ေယာက္တည္း၊ အဲဒါက် ကြၽန္ေတာ္ နဲ႔ ေဝးသြားလို႔ နာမည္ေတာင္ မသိေတာ့ဘူး၊ ေသခ်ာတာက သူလည္း သူ႔အေဖ လူဆိုးႀကီးရဲ႕ နာမည္ကို ဦးထိပ္ပန္ဆင္ၿပီး ႐ံုတစ္လံုးေတာ့ ပါမွာပါပဲ၊ ပထမဆံုး အေမ့ ရဲ႕ေမာင္ ဦးေလးခ်စ္ကို က မစမ္းစမ္း႐ံုနဲ႔ လက္ထပ္တယ္၊ အေဖ မဆံုးခင္ေလးပဲ၊ အေဖက သူခိုးဓားျပသမီး မွ ေရြးယူရေကာင္းလား ဆိုၿပီး ခါးခါးသီးသီး ျဖစ္ခဲ့တာ၊ အေဖ ဆံုးၿပီး သိပ္မၾကာဘူး၊ ကြၽန္ေတာ့္ အစ္ကို သံုးေယာက္လံုး တန္းစီ ယူလိုက္ၾကတာ ဦးသံ႐ံု ရဲ႕ သမီးေတြ ခ်ည္းဗ်ာ၊ သမီးအငယ္ဆံုး တစ္ေယာက္ပဲ က်န္တယ္၊ အေမ တို႔က ကြၽန္ေတာ့္ ကို ေျမြဖမ္းၾကတာ အဲဒီ အငယ္ဆံုးသမီးေပါ့၊ ထူူးထူးဆန္းဆန္း တိုက္ဆိုင္မႈလား ဘာလား မသိဘူး၊ ကြၽန္ေတာ္တို႔ တစ္မ်ဳိးလံုး ဦးသံ႐ံုရဲ႕ သမီးေတြပဲ ယူရမယ္ လို႔ က်ိန္စာသင့္ေနတဲ့ အတိုင္းပဲ”
”အိုး၊ အဟင္း ေဆာရီး ေနာ္”
”ကြၽန္ေတာ္ ျပန္ေရာက္ လာတာကို ျမင္တဲ့လူေတြက ၿပံဳးစိစိနဲ႔ ၾကည့္ၾကတယ္၊ ငယ္သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္က ဘာေျပာလဲ သိလား၊ ႐ံုစီးရီးထဲက လက္က်န္ တစ္ေယာက္ ကို လာေကာက္တာလား၊ အံဝင္ခြင္က် ပဲကြတဲ့၊ အိမ္ေရာက္ေတာ့လည္း တကယ္ကို တည့္တည္တိုး တိုက္မိပါေလေရာ၊ စိတ္ကုန္လိုက္တာဗ်ာ”
”သူတို႔ သေဘာက်ေလာက္တဲ့ ထူးျခားခ်က္ တစ္ခုခုရွိလို႔ ျဖစ္မွာေပါ့”
”ထူးျခားခ်က္က တစ္ခုမကဘူး၊ ဦးသံ႐ံုရဲ႕ သမီးေတြ အားလံုး ေခတ္ပညာတတ္ေတြ၊ စီးပြားေရးေရာ လူမႈေရးပါ ထက္ျမက္ၾကသတဲ့၊ ႐ုပ္ရည္ လကၡဏာ က်လည္း အကုန္လံုး အေခ်ာအလွ စာရင္းဝင္ ထိပ္ေခါင္တင္ေတြ၊ တစ္ခ်က္မွ ကြၽန္ေတာ္ စိတ္မဝင္စားဘူး၊ စီးပြားေရး နဲ႔ လူမႈေရး ကိုယ့္ဘာသာ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္တာပဲ၊ မိန္းမ ဦးေဆာင္ရာ လိုက္ေနရမွာလား၊ ႐ုပ္ရည္ လကၡဏာဆို ပိုေတာင္ေဝးေသး၊ မမ ထက္သာႏိုင္ေသးလို႔လား၊ ကြၽန္ေတာ္ေတာ့ မထင္ဘူး”
အမ်ဳိးသမီးက အက်င့္ပါေနသည့္ အတိုင္း ”အိုး” ဟု လႊတ္ခနဲရြတ္သည္။
”မင္းေျမႇာက္တိုင္း ငါေလထုထဲ မေရာက္ႏိုင္ဘူး၊ လူတစ္ေယာက္ ေလထုထဲ ေျမာက္တက္ႏိုင္ဖို႔ ဟီလီယန္ ဓာတ္ေငြ႕ သံုးေထာင့္ႏွစ္ရာကုဗေပလိုသတဲ့”
”ကြၽန္ေတာ္ျမင္တဲ့ အတိုင္း ေျပာတာပါ၊ ဒီေလာက္လွတဲ့ မမက ခုထိ အိမ္ေထာင္ မက်ေသးတာ အံ့ၾသစရာပဲ၊ ခ်စ္သူမရွိဘူးဆိုလည္း ယံုစရာမရွိဘူး”
”မႏၲေလး တကၠသိုလ္ တက္ခဲ့တုန္းက ရွိပါတယ္။ သူက လိုင္းစံု တယ္၊ ေနရာတကာ မပါမၿပီးတဲ့ ဆရာႀကီးေပါ့၊ တကယ္ ခ်စ္ခဲ့မိေပမဲ့ မႀကိဳက္တာေတြ မ်ားလြန္းလို႔ အဆက္ျဖတ္ခဲ့တယ္၊ ေနာက္ေတာ့ ျပည္ပကို ထြက္သြားတယ္လို႔ သတင္း ၾကားရတယ္၊ ငါ့ရဲ႕အခ်စ္ ဇာတ္လမ္း ကဒါပါပဲ”
”မမရဲ႕ မိဘေတြကေရာ”
”မရွိၾကေတာ့ဘူး”
”ကြၽန္ေတာ္ေျပာတဲ့ ဦးသံ႐ံု ဆိုတာ မမသိလား”
”သိပါတယ္၊ ငါသိသေလာက္ဆို ဦးသံ႐ံုက မင္းေျပာသလို သူခိုးေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ ဓားျပဗိုလ္ ျဖစ္ခဲ့တာ မွန္တယ္၊ ေနာက္ပိုင္း မွာ သူ႔ဘဝကို လံုးဝေျပာင္းလဲ ပစ္လိုက္ တာ ထည့္ေျပာမွျပည့္စံု မွာေပါ့၊ သူ႔လုပ္ရပ္ေတြကို သူကိုယ္တိုင္ဝန္ခံၿပီး အျပစ္ေၾကြးေတြ ေပးဆပ္လိုက္တယ္၊ ေထာင္ဒဏ္ႏွစ္ရွည္ က်ခံရတယ္၊ ငါးႏွစ္ၾကာမွ လြတ္ၿငိမ္း ခ်မ္းသာခြင့္ထဲ ပါၿပီး လြတ္လာတယ္၊ ဥပေဒေဘာင္ အတြင္းမွာပဲ ေနထိုင္ၿပီး စီးပြားေရး တစ္ခုတည္း ေဇာက္ခ် လုပ္တယ္၊ ရပ္ရြာဖြံ႕ၿဖိဳးေရး အတြက္ ေငြအား လူအား စိုက္ ထုတ္တယ္၊ ေဒသ အခက္အခဲေတြထဲက အေျခခံအက် ဆံုးျဖစ္တဲ့ ေရနဲ႔မီး၊ ေနာက္ပညာေရး၊ ေတာင္ညိဳအုပ္စု ေက်းရြာ ေတြအတြက္ ကိုယ္ထူ ကိုယ္ထ မူလတန္း ေက်ာင္း ကေလးေတြ အဆင့္ ကေန အစိုးရ အသိအမွတ္ ျပဳ အထက္တန္းေက်ာင္း အဆင့္ထိ သူပဲဦးေဆာင ္ႀကိဳးစားခဲ့တာပဲ၊ လဲေတာ နဲ႔ ေညာင္တစ္ပင္ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ေက်ာင္းေတြနဲ႔ စာၾကည့္တိုက္ေတြဟာ သူ႔ရဲ႕ေနာက္ဆံုး လက္ရာေတြေပါ့၊ လက္ေတြ႕က်တဲ့ ပရဟိတ လုပ္ငန္းေတြကို ေနာက္ဆံုး ထြက္သက္ အထိ အားစိုက္ လုပ္ကိုင္ သြားတာေတြ အသိအမွတ္ ျပဳသင့္ပါတယ္”
”အား၊ မမက ေတာ္ေတာ္သိ တာပဲ”
”မင္းက ေနာက္ပိုင္း ကိစၥေတြ ေဝးကြာေနခဲ့လို႔ေပါ့၊ ဒီေလာက္က ဘယ္သူ႔ေမးေမး သိၾကပါတယ္”
”ေနာင္တဆိုတာ ထံုးစံအတိုင္း ေနာင္မွက် တတ္ၾကတာပါပဲဗ်ာ”
”ေနာင္တကို လူတိုင္း ရတတ္ၾကတာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိရွိ အင္အားေကာင္းေကာင္းနဲ႔ တိုင္းျပည္ရဲ႕ ယႏၲရားႀကီး တစ္ခုလံုးကို လိုသလို ခ်ဳပ္ကိုင္ၿပီး အသာ စီးရေနတဲ့ လူေတြကိုၾကည့္ေလ၊ အစဥ္အဆက္ တစ္ဗိုလ္တက္ တစ္ဗိုလ္ဆင္း ကိုယ္က်ဳိး စီးပြားရွာရင္း အမွားသံသရာဆီ ဆက္လက္ ခ်ီတက္ႏိုင္ဖို႔ က်ားကုတ္က်ားခဲ အားထုတ္ ႀကံစည္ေနတဲ့ အေခ်ာင္သမားေတြ၊ အႀကီးက်ယ္ဆံုး ရာဇဝတ္ေကာင္ေတြ တို႔ႏိုင္ငံမွာ ခုထိေအာင္ပန္း ဆင္ေနၾကတုန္းပဲ၊ တရားဥပေဒ ကို ေလွလုပ္စီးေန ၾက သူေတြ၊ ျပည္သူေတြက ဥပေဒေအာက္ မွာ ျပားျပားေမွာက္ၿပီး ဒုကၡေတြ ပင္လယ္ေဝလို႔၊ ဒီလိုလူေတြ နဲ႔ ႏိႈင္းစာၾကည့္ရင္ အျပစ္ေၾကြးေတြကို ေပးဆပ္ ျပဳျပင္ခဲ့တဲ့ ဦးသံ႐ံုရဲ႕ တစ္ခ်ိန္တုန္း က အမွားဟာ ခြင့္မလႊတ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္မ်ား ႀကီးမားေနသလား”
”ဟင္”
သူ အံ့ၾသ မွင္တက္သြားသည္။ အမ်ဳိးသမီးေရွ႕တြင္ ေနရင္းထိုင္ရင္း သူ႔ကိုယ္သူ ေသးငယ္သိမ္ ဖ်င္းသြားသလို ခံစားလိုက္ရသည္။ အလွအပႏွင့္ ဥာဏ္ပညာ ဆိုတာ ဆက္ႏႊယ္ ပတ္သက္မႈမ်ား ရွိေနသလား ဟု တစ္ေယာက္တည္း အလုပ္႐ႈပ္သြားသည္။
”မမရဲ႕ ဆက္စပ္ စဥ္းစားပံုက ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတာပဲ၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္၊ ကြၽန္ေတာ့္ စကားထဲက သူခိုးဓားျပသမီးဆိုတဲ့ အခ်က္ကို ျပန္႐ုပ္သိမ္း လိုက္ၿပီ၊ ဘယ္ျပည္သူ မွ တိုင္းႏိုင္ငံတစ္ခု ကို ေရြးခ်ယ္ခြင့္ မရွိသလို ဘယ္သားသမီးမွ မိဘ အမ်ဳိးအစား ေရြးခ်ယ္ ဝင္စားခြင့္မရွိဘူး ဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္ ေမ့သြားတယ္၊ မမလို စဥ္းစား ေတြးေခၚတတ္ေအာင္ ကြၽန္ေတာ္ အမ်ားႀကီး ႀကိဳးစားရဦးမယ္၊ ဒါေပမဲ့ ႏွစ္နာရီ ကားနဲ႔ ျပန္မွာကိုေတာ့ မ႐ုပ္သိမ္းႏိုင္ဘူးဗ်ာ”
”ဒါက မင္းကိစၥပဲေလ”
အမ်ဳိးသမီးက ဘီယာ တစ္ငံု ေသာက္လိုက္ၿပီး ေကာင္တာဘက္ဆီ ကပ်ာကသီထ သြားသည္။ သူ နာရီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ တစ္နာရီေတာင္ခြဲ လုနီးေနၿပီ။ ဖုန္း နားေထာင္ ရင္း အမ်ဳိးသမီးျပန္ထြက္လာသည္။
” …ဟုတ္ မအိပ္ေသးဘူး ဦးေလးႀကိဳင္၊ …ရွင္ ..ႏွစ္နာရီ ျဖတ္မယ့္ ရန္ကုန္ ကားကိုေျပာတာလား၊ …အိုး၊ ဒုကၡပါပဲ … အေျခအေနေတြ ကေရာ … အကုန္ အေၾကာင္း ၾကားၿပီးၿပီလား …အင္း …သြားၾကည့္မယ္ေလ၊ …ဟုတ္၊ ဝင္ေခၚမယ္၊ စိတ္ခ်ပါ”
ၿပီးေတာ့ တစ္ေနရာကို ဖုန္းထပ္ေခၚျပန္သည္။ အေရးတႀကီး ကားတစ္စီး ငွားေနသံၾကားရသည္။ ဒီအမ်ဳိးသမီး ညဥ့္နက္ သန္းေခါင္ယံႀကီး ဘာထလုပ္ဦးမွာပါလိမ့္။
”မင္းေစာင့္ေနတဲ့ကား ေတာင္ညိဳလမ္းခြဲ အလြန္မွာ အက္စီးဒင့္ ျဖစ္သြားတယ္တဲ့၊ ငါလိုက္သြားမလို႔၊ မင္း ဒီဆိုင္ထဲမွာပဲ ေနခဲ့မလား ရြာထဲျပန္ေနမလား”
”ဟား၊ ျပႆနာပဲဗ်ာ၊ မမက ဘာသြားလုပ္မွာလဲဟင္”
”ဘာလုပ္ရမယ္ဆိုတာ ဟိုေရာက္မွသိမွာေပါ့”
”ကြၽန္ေတာ္လိုက္ခဲ့လို႔ ရမလား”
”လူပိုသက္သက္ အျဖစ္ေတာ့ မလိုက္ပါနဲ႔၊ ေအးေအးေဆးေဆးေနပါ၊ လိုအပ္တာ ဝိုင္းဝန္းလုပ္ကိုင္ ကူညီႏိုင္ရင္ လိုက္ခဲ့ေပါ့”
”ရပါတယ္မမရဲ႕၊ ကြၽန္ေတာ္ လုပ္ႏိုင္ပါတယ္”
”ဆိုင္တံခါးေတြ ပိတ္လိုက္ဦး မယ္၊ မင္းအိတ္ကို ဒီမွာ ထားခဲ့လို႔ရတယ္ေနာ္၊ အေရး ႀကီးတာေလာက္ပဲ ယူခဲ့”
သူပခံုး တစ္ခ်က္ တြန္႔လိုက္ရင္း ဘီယာခြက္ကို လက္စသတ္ လိုက္သည္။ ေက်ာပိုးအိတ္ထဲ မွ ပိုက္ဆံအိတ္ႏွင့္ ဖုန္းကို ထုတ္ယူသည္။ ညာဘက္ကျပတင္းေပါက္ ကို ေသခ်ာ ပိတ္ေပးလိုက္ၿပီး ဆိုင္ေပါက္ဝဆီ ထြက္လာလိုက္သည္။ ဥပဓိ႐ုပ္ ခပ္စုတ္စုတ္ အျဖဴေရာင္ဒတ္ဆန္း တစ္စီး ေဝါခနဲ ေရာက္လာသည္။ လက္ကိုင္အိတ္ တစ္လံုး ကို ခ်ဳိင္းၾကားမွာ ညႇပ္လ်က္ အမ်ဳိးသမီး ထြက္လာၿပီး တံခါးမႀကီးကို ေသာ့ပိတ္လိုက္သည္။ အမ်ဳိးသမီးက ကားေရွ႕ခန္းေပၚတက္ သြားေတာ့ သူေနာက္ဘက္ ကို ေလွ်ာက္လာလိုက္သည္။
”ဒီကိုလာပါ ကိုယ္ေတာ္ရဲ႕၊ ေရွ႕ကလိုက္ခဲ့ပါ”
သူ႔ေဘးတြင္ ေနရာေပးသျဖင့္ အားနာပါးနာ တက္ထိုင္လိုက္ရသည္။ အမ်ဳိးသမီး ၏ ကိုယ္သင္းနံ႔ ေလးေၾကာင့္ ရီေဝလိႈက္ဖိုသြားသည္။
”ထြက္မယ္ေနာ္ မသီရိ”
”ဂိတ္က ဦးေလးႀကိဳင္ကို ဝင္ေခၚမယ္ေနာ္”
‘ဟုတ္ကဲ့”
ဥပဓိ႐ုပ္ စုတ္ခ်ာေနသည့္ ကားကအင္ဂ်င္အား ေတာ္ေတာ္ ေကာင္းသည္။ ညေလထုကို အရွိန္ ျပင္းျပင္း ထိုးေဖာက္ေျပးလႊားေန သည္။ အမ်ဳိးသမီး နာမည္ကို ကား ဆရာေခၚ လိုက္မွ သိရသည္။ သူဘာေၾကာင့္ မေမးခဲ့မိပါလိမ့္။ သူ႔နာမည္ကို လည္း အမ်ဳိးသမီးက မေမးခဲ့တာ ဘဝင္ သိပ္မက်ခ်င္။ သူ႔ဘက္ကို ေစာင့္ငဲ့ အၾကည့္တြင္ မ်က္လံုးခ်င္း ဝင္တုိက္မိသည္။ တေဝါေဝါေျပးလႊား ပြတ္တိုက္ေနသည့္ ေလျပင္ေတြက သူ႔ရင္ထဲအထိ ဝင္ကာ တဝုန္းဝုန္းခုန္ေပါက္ ေနသလားထင္ရသည္။ မသီရိတဲ့၊ ခ်စ္စရာ ေကာင္းလိုက္တာ၊ အာ႐ံုလႊဲပစ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနရသည္။ ကား ျပႆနာေၾကာင့္ သူ႔ခရီးစဥ္ တစ္သြားၿပီ။ ျမန္ျမန္ ဆန္ဆန္ႀကီး တိုးဝင္လာေနေသာ မသီရိ ပံုရိပ္ေတြကို ခုခံ ဆီးတားလို႔မရ၊ တေစၧတစ္ေကာင္ ပမာ သူ႔ခႏၶာ အေသြးအသား ထဲသို႔ စိမ့္ဝင္ဖမ္းစားေနသည္။
ထိန္တိုင္၊ လဲေတာႏွင့္ ေညာင္တစ္ပင္ ေက်းရြာေတြကို မိနစ္ပိုင္း အတြင္း ျဖတ္ေက်ာ္ကာ ေတာင္ညိဳ လမ္းခြဲသို႔ေရာက္သြား ၾကသည္။ မွန္လံု ကားႀကီးက လံုးလံုး တိမ္းေမွာက္ သြားျခင္း မဟုတ္။ အေကြ႕တြင္ လမ္းေဘးစိမ့္ေျမ ဘက္ပါသြားကာ တစ္ဖက္ေတာင္ ခါးျပတ္ဆီ ႐ိုက္ခတ္ ေမးတင္သြား ျခင္းျဖစ္သည္။ အမ်ဳိးသမီးႀကီးႏွစ္ဦး၊ လူလတ္ပိုင္း အမ်ဳိးသား တစ္ဦး ႏွင့္ အသက္ ေလးႏွစ္အရြယ္ ကေလး တစ္ဦးတို႔ ထိခိုက္ ဒဏ္ရာျပင္းကာ က်န္အမ်ားစုက ပြန္းပဲ့ ဖုေဖာင္းေလာက္သာ ျဖစ္ၾက သည္။
ေတာင္ညိဳ ရဲကင္း တပ္ဖြဲ႕ဝင္ေတြႏွင့္ ခရီးသည္ေတြ ဝိုင္းအံုေနသည့္ ၾကားသို႔ မသီရိ တိုးဝင္သြားသည္။ ဒဏ္ရာျပင္းသူေတြ ကို ေညာင္တစ္ပင္ ရြာမွ ေဆးမွဴးႏွင့္ အတူ စစ္ေဆးျပဳစုေနသည္။
”လူနာတင္ကား က ၿမိဳ႕ေပၚကလာရမွာ၊ ေသြးထြက္ လြန္ကုန္ရင္ ဒုကၡေရာက္ ကုန္လိမ့္မယ္၊ ေဆး႐ံု အျမန္ပို႔ႏိုင္မွျဖစ္မွာ၊ ကြၽန္မ တို႔ကား နဲ႔ပို႔မယ္၊ ကားအဖြဲ႕ထဲ က တစ္ေယာက္နဲ႔ ရဲေဘာ္ တစ္ေယာက္ေလာက္ လိုက္ခဲ့ေပးပါလား”
”ဟုတ္တယ္၊ ဒဏ္ရာျပင္း သူေတြအရင္ပို႔ၾကရေအာင္”
”ကိုထြန္းေမာင္၊ ကားကိုသတိနဲ႔ ျမန္ျမန္ေလးေမာင္းေပးေနာ္”
”စိတ္ခ်ပါ မသီရိ”
အားလံုး ကားေပၚတင္ၿပီး အျမန္ ထြက္ခဲ့ၾကသည္။ သူပါ မသီရိႏွင့္ အတူ ကားေနာက္ပိုင္းမွ လူနာေတြ ၾကားတြင္ ေရာေထြးေပြ႕ ပိုက္ကူညီရင္း လိုက္ပါခဲ့ရသည္။ ကေလး အေမက တစ္လမ္းလံုး ညည္းညဴငိုယိုၿပီး လိုက္ပါလာသည္။ သူ႔တစ္ကုိယ္လံုး ေသြးေတြ စြန္းထင္း ေပက်ံကုန္သည္။ ရီေဝေဝ ဘီယာအရွိန္ေလး လြင့္ေပ်ာက္ သြားသည္။ ကားဆရာ ကလည္း ဟြန္းကို အဆက္မျပတ္တီးကာ အျမန္ေမာင္းႏွင္ေနသည္။
ဤသို႔ျဖင့္ ေဆး႐ံုေပၚ ေရာက္သြားၾကသည္။ မသီရိမွာ တာဝန္က် ဆရာဝန္ေတြ၊ ဆရာမေတြႏွင့္ အၿပိဳင္အလုပ္ ႐ႈပ္ေနသည္။ သူမပါသည့္ ေနရာမရွိသလို သူႏွင့္မသိသူ လည္း မရွိ။ လူနာေတြ အတြက္ လိုအပ္သည့္ေသြး၊ ေဆးဝါး ဓာတ္စာ အစစအရာရာ လူနာရွင္ တစ္ေယာက္လို ကူညီ လႈပ္ရွားေနသည္။ ေဆးဝါး အနံ႔အသက္ေတြ ႐ွဴ႐ိႈက္ ရင္း ေခါင္းေနာက္ လာေသာေၾကာင့္ သူစႀကႍဘက္ သို႔ ထြက္ေနလိုက္ရသည္။ မနက္ေလးနာရီ ထိုးၿပီးခ်ိန္တြင္ nurse မေလး ႏွစ္ေယာက္က မသီရိကို ၿခံရံၿပီး အေရးေပၚ ward ထဲမွ ဆြဲထုတ္လာၾကသည္။
”ကြၽန္မတို႔ လုပ္ဖို႔လည္း ခ်န္ထားပါဦး မသီရိရယ္၊ တစ္ညလံုး မအိပ္ေရးေသးရင္ ျပန္အိပ္ေတာ့၊ ၾကာရင္ အလွေတြ ပ်က္ကုန္ေတာ့မယ္”
”ကေလး ဒဏ္ရာက ျပင္းတယ္ေနာ္၊ အေျခအေန ေကာင္းေလာက္ပါ့မလား၊ တစ္ခုခု မ်ားျဖစ္သြားရင္”
”ေကာင္းမွာပါ၊ မသီရိ အစိုးရိမ္လြန္ေနတာ”
”သနားလို႔ပါ၊ သူ႔အေမၾကည့္ရတာ ေတာ္ေတာ္ႏြမ္းပါး ပံုရတယ္၊ ေလာေလာဆယ္ လိုတာသံုးဖို႔ ေငြေတာ့ေပးထားခဲ့တယ္၊ သူတို႔သား အမိ အခက္အခဲ တစ္ခုခု ရွိခဲ့ရင္ ဖုန္းဆက္ ေပးၾကဦးေနာ္”
”အမေလး ေက်ာင္းအစ္မရယ္၊ ဂိတ္ပိုင္က အားလံုး တာဝန္ယူထားၿပီးပါၿပီ၊ သက္ဆိုင္ရာေတြ နဲ႔ ညႇိႏိႈင္း လုပ္ကိုင္သြားၾကမွာပါ၊ အဟင္း ဟင္း”
သူတို႔ ဘားဆိုင္ကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ ငါးနာရီပင္ ထိုးေတာ့မည္။ ေဟာင္းေလာင္း ျဖစ္ေနသည့္ အစာအိမ္ က ပြတ္တိုက္ပူေလာင္ ေနသည္။
”ဆာလိုက္တာဗ်ာ”
မသီရိက စုတ္ျပတ္ ေပေရေနေသာ သူ႔ပံုစံကို ၾကည့္ကာ ခစ္ခနဲရယ္သည္။
”ငါလည္း ညစာ လြတ္ခဲ့တာပဲ၊ ဟင္းေတြျပန္ေႏႊးၿပီး စားၾကတာေပါ့၊ ေရအရင္ ခ်ဳိးရဦးမယ္၊ မင္းလည္း ေရခ်ဳိးေလ၊ ဒီအေပါက္ ကေန ထြက္လိုက္၊ ေနာက္မွာ အုတ္ကန္ေရာ ဆပ္ျပာပါရွိတယ္”
”ဘီယာဖိုးေတြလည္း မရွင္းရေသးဘူး”
”အိုး၊ ေရအရင္သြားခ်ဳိးပါဆို ေနမွ”
မသီရိ၏ ခပ္ေငါက္ေငါက္ သံေလး မွာ တစ္ခါမွ် မၾကားဖူးေသးသည့္ သံစဥ္တစ္ခုလို လွပခ်ဳိၿမိန္လွသည္။ ေက်ာပိုးအိတ္ ထဲမွ အဝတ္တစ္စံု ထုတ္ယူၿပီး ေရ သြားခ်ဳိး လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ မသီရိႏွင့္ အတူထမင္းစားရသည္။
”မင္းေရခ်ဳိးေနတုန္း မင္းဖုန္းထျမည္လာလို႔ ငါကိုင္လိုက္တယ္၊ မင္းအေမက ေခၚတာ”
”ကြၽန္ေတာ့္အေမလား၊ ဘာေျပာလဲဟင္”
”ကားအက္စီးဒင့္ သတင္းၾကားလို႔၊ ကားမရွိဘဲ ဘယ္မွာ ဘာလုပ္ေနလဲ၊ အိမ္ေတာင္ျပန္မလာဘူးတဲ့၊ ကြၽန္မ နဲ႔တစ္ညလံုး အတူ ရွိပါတယ္လို႔ ေျပာလိုက္တယ္”
”အင္”
သူတြန္႔ခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ မွတ္ကေရာ၊ အေမကေတာ့ ဘယ္လိုထင္ေလမည္ မသိ။ သူ႔ စကားသူျပန္စဥ္းစားမိ ပံုမရသည့္ မသီရိက ထမင္းကို တို႔တို႔တိတိေလး စားေနသည္။ ေျခာက္သေယာင္းေယာင္း ျဖစ္ေနေသာ သူ႔ပန္းကန္ ထဲသို႔ ဟင္းေတြ ထည့္ပံု ေပးလိုက္သည္။
”အိုး၊ အဟင္း ..ငါက စကားေျပာရင္ အက်င့္ျဖစ္ေနလို႔”
”ရတယ္၊ အဲဒီအိုး ကို နားဝင္ခ်ဳိေနၿပီ ႀကိဳက္သေလာက္ အိုးေပေတာ့ဗ်ာ”
”ဟင္းေတြ ဇြတ္မထည့္ပါနဲ႔၊ ငါက သိပ္မစားႏိုင္ဘူး၊ မင္း ဘာသာ ဝေအာင္စားစမ္းပါ”
”မမစားေနတာ အားမရလို႔၊ အေမက ဇြတ္ လာေခၚလိမ့္မယ္ ထင္တယ္၊ ကားလာခ်ိန္ ထပ္ေစာင့္ ရမွာလည္း တစ္ေနကုန္ႀကီး”
”ဘာလဲ ႐ံုစီးရီး တေစၧေျခာက္ေန တုန္းလား၊ တစ္ဖက္က အမ်ဳိးသမီး ရဲ႕ စိတ္သေဘာထားကို ထည့္တြက္ပါဦး၊ သူ႔ဘက္ကလည္း တစ္ခါမွ မျမင္မေတြ႕ဖူးသူ တစ္ေယာက္ ကို မ်က္စိမွိတ္ လက္ခံဖို႔ လြယ္မလား၊ မိန္းမသား တစ္ ေယာက္ဘက္က ၾကည့္ရင္ ပိုေတာင္ ခဲယဥ္းပါေသးတယ္”
”မမေျပာသမွ်ေတြ အားလံုး မွန္ပါတယ္၊ ကြၽန္ေတာ္ကကိုယ့္ တစ္ဖက္တည္း အျမင္နဲ႔ အကဲပိုသလို ျဖစ္ေနတယ္၊ ကြၽန္ေတာ့္ အေမကို မမသိလားဟင္”
”သိတယ္”
”အေမကေရာ”
”သိတယ္”
”ဒီဆိုင္ကိုေရာ”
”သိတယ္”
ၿခိဳးၿခိဳးၿခံၿခံ ေျဖေနေသာ မမကိုၾကည့္ၿပီး အသည္းယားလာသည္။ သူ႔ကိုယ္သ ူျပတ္ျပတ္သားသား ေဝဖန္ၿပီး ဝန္ခံရမည္ ဆိုလွ်င္ တိုေတာင္းလွသည့္ အခ်ိန္ကာလေလး အတြင္း မမ၏ ပိုင္နက္နယ္ေျမ ဧရိယာကေလးထဲမွ ခြဲခြာ၍ အေဝးတစ္ေနရာဆီ မသြားခ်င္ ေတာ့ေလာက္ေအာင္ ဖြဲ႕ေႏွာင္ ခံစားမိေနၿပီ။ ခင္မင္ေလးစား စရာ၊ ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး တန္ဖိုးထားစရာ၊ လြမ္းေမာ တမ္းတစရာ၊ ဂုဏ္အဂၤါ ေတြႏွင့္ ၿပီးျပည့္စံုသူမို႔ ႐ုတ္တရက္ ခ်က္ခ်င္း ပြင့္လင္းျပရန္ ခက္ခဲလွ သည္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ဘဝ အစစ္ အမွန္ကို လည္း ဘာတစ္ခုမွ ဂဃနဏ သိရေသးသည္ မဟုတ္။ သူ႔အေတြး ႏွင့္သူ အေတာ္ႀကီး မခံခ်ိမခံသာ ျဖစ္ေနသည္။
မသီရိက စားေသာက္ ၿပီးသြားေသာ စားပြဲကို ျပန္သိမ္းေနသည္။ သူက အၿငိမ္မေနႏိုင္ဘဲ ဝိုင္းကူး လုပ္ေပးမိရာ ဒုတိယအႀကိမ္ အေငါက္ခံလိုက္ရျပန္သည္။
”အိုး၊ ဒါ မင္းအလုပ္မဟုတ္ဘူး၊ ကိုယ့္စားပြဲ ကိုယ္သြားေနစမ္း”
သူ႔စားပြဲ ဆီျပန္လာၿပီး ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးထိုင ္ေငးေနလိုက္ရသည္။ ေကာင္တာ မွန္ျပင္ေနာက္ ကို ေရာက္သြားၿပီး ဖုန္းေျပာေနသည့္ မမကို ျမင္ေနရသည္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔စားပြဲ ဆီျပန္ထြက္လာသည္။
”ဦးေလးႀကိဳင္က ေျပာတယ္၊ ကားအက္စီးဒင့္ေၾကာင့္ ေညာင္တစ္ပင္မွာ တစ္ေနတဲ့ ခရီးသည္ေတြ အတြက္ ဂိတ္ပိုင္က အေရးေပၚ ကားတစ္စီး စီစဥ္ေပးလိုက္ၿပီတဲ့၊ နာရီဝက္ အတြင္း ရြာဂိတ္ကို ေရာက္လာလိမ့္မယ္”
”ဗ်ာ၊ နာရီဝက္အတြင္း၊ ျမန္လိုက္တာ”
”သိပ္ျပန္ခ်င္တဲ့ မင္းဆႏၵျပည့္ၿပီေလ၊ ဘာညည္းေနတာလဲ”
”အစကေတာ့ ဟုတ္တယ္၊ အခုမဟုတ္ေတာ့ျပန္ဘူး”
”အိုး၊ အေျပာင္းအလဲကျမန္လိုက္တာ၊ ေယာက္်ား ဆိုတာ ခိုင္မာျပတ္သားတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ဳိးရွိရတယ္”
”ဒါကေတာ့ မမေျပာခဲ့သလိုေပါ့၊ သူ႔ဘာသာ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့၊ လူ႔အသိဥာဏ္က မပိုင္စိုးႏိုင္တဲ့ ခံစားမႈပဲ၊ ဘာတတ္ႏိုင္မွာလဲ”
သူက ကေလး တစ္ေယာက္လို ဇြတ္မွိတ္ျငင္းဆို လိုက္သည္။ မသီရိက အၿပံဳးေလး ပြင့္ျပသည္။ သူ႔အၿပံဳးေလး မဆံုးေသးမီ ဆိုင္ေရွ႕သို႔ ဆိုင္ကယ္ တစ္စီးေရာက္လာသံ ၾကားရသည္။ မသီရိ ထြက္သြားၿပီး ဆိုင္တံခါးေတြ ျပန္ဖြင့္ရင္း စကား ေျပာေနသည္။ သူတစ္ေယာက္ တည္း ေငါင္းစင္းစင္းႀကီး ဆက္ထိုင္ေနမိသည္။ ကားက နာရီဝက္ အတြင္းေရာက္လာမတဲ့။ သူ႔ဘဝတြင္ သည္လိုခံစားမႈမ်ဳိး မႀကံဳဖူးေသး။
”လင္းျမတ္”
သူ ဆတ္ခနဲကုန္သြားသည္။ အေမႏွင့္ အစ္ကိုလတ္ တို႔ သူ႔ဆီဝင္ေရာက္လာၾကသည္။ မ်က္ႏွာ သြင္ျပင္ေတြက ရယ္ခ်င္ပက္က်ိ ၿပံဳးစိစိေတြျဖင့္။
”မင္းတစ္ညလံုး ဘာလုပ္ေနတာလဲ၊ အိမ္ေတာင္ျပန္မလာဘူးကြာ”
”ဟုတ္သားပဲ သားရယ္၊ ဒီေလာက္ေတာင္ စိတ္ႀကီးေနရသလား”
ညက မသီရိႏွင့္အတူ ေတာင္ညိဳ လမ္းခြဲႏွင့္ ေဆး႐ံုကို ပါေရာက္ခဲ့ေၾကာင္းေတြ ေျပာျပလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ေကာင္တာ ေနာက္တြင္ အလုပ္ ႐ႈပ္ေနေသာ မသီရိဆီထ သြား ကာ ဘီယာဖိုးေတြ ရွင္းေပးလိုက္သည္။ မသီရိ မ်က္ႏွာက အိပ္ေရး ပ်က္ၿပီး ႏြမ္းလ်မေန၊ လန္းဆန္း ၾကည္လင္စြာ လွပေနပါသည္။
”ကြၽန္ေတာ္သြားေတာ့မယ္”
”ခုလို လာအားေပးတာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္”
”ကြၽန္ေတာ္က ေက်းဇူးတင္ရမွာပါ၊ အိပ္ေရးပ်က္ခံၿပီး ကြၽန္ေတာ့္အေပၚ အခ်ိန္ေပး ေဆြးေႏြးခဲ့တာ၊ ထမင္းတစ္နပ္ ေကြၽးခဲ့တာေတြ အတြက္၊ ေက်းဇူးျပဳၿပီး မမဖုန္းနံပါတ္ ကြၽန္ေတာ့္ ကိုေပးပါလား”
”ဖုန္းနံပါတ္၊ မလိုအပ္ဘူး ထင္တယ္”
”ဗ်ာ”
ေမွ်ာ္လင့္မထားသည့္ စကားမို႔ က်င္ခနဲ ေအာင့္တက္သြား သည္။
”ကြၽန္ေတာ့္ အတြက္ လိုအပ္လို႔ပါ၊ ဘာေၾကာင့္ မေပးခ်င္တာလဲ မေမးေတာ့ပါဘူး၊ ဒါေပမဲ့ ဒီတစ္ခုေတာ့ ခြင့္ျပဳပါမမရယ္”
သူလွည့္မထြက္မီ မမပံုရိပ္ ကေလးကို ဖုန္းျဖင့္အႀကိမ္ႀကိမ္ ႐ိုက္ယူလိုက္သည္။ မမက ”အိုး” ဟု ေရရြတ္ကာ မ်က္ႏွာကို အျမန္ လႊဲဖြယ္ပစ္သည္။ ဒါေပမဲ့ သူလိုခ်င္တာ ရ လိုက္သည္။ ႐ိုင္းပ်သလို ျဖစ္သြားေသာ္လည္း မတတ္ႏိုင္ေတာ့။ အေမႏွင့္ အစ္ကိုလတ္ တို႔ကိုေခၚၿပီး ဆိုင္အျပင္သို႔ ထြက္လာခဲ့သည္။ ရတာမလို လိုတာမရ ခြက်က်သူ႔ အျဖစ္ကို အေမ တို႔မသိေစခ်င္။ မမအေပၚ အျမင္ မၾကည္တာ တစ္ခုခု ရွိခဲ့လွ်င္ ဇယား ႐ႈပ္သြားႏိုင္သည္။
”သားရယ္၊ ခြင့္ရက္ေတြ ယူလာၿပီးမွ ေအးေအးေဆးေဆးေနပါ ဦးလား၊ မင္းမႀကိဳက္တာ အေမတို႔ ဘာမွ ဆက္မလုပ္ဘူး၊ စိတ္ခ်”
”တျခားကိစၥ တစ္ခု ျဖတ္ဝင္လာလို႔ပါ၊ သိပ္မၾကာခင္ ကြၽန္ေတာ္ျပန္လာၿပီး အၾကာႀကီးေနမွာ အေမ၊ ေသခ်ာတယ္၊ အစ္ကိုလတ္ ဂိတ္မွဴး ဦးေလးႀကိဳင္ကို ျမင္မိလား၊ ကူရွာေပးပါဦး”
”ဦးေလးႀကိဳင္ ဟိုဆိုင္ထဲမွာေလ၊ ေဟာထြက္လာၿပီ”
အေမတို႔ မသိေစခ်င္ေသာေၾကာင့္ လမ္းတစ္ဖက္ဆီျဖတ္ကူးၿပီး အေျပးအလႊားေတြ႕လိုက္ရသည္။
”ကားဝင္လာေနၿပီ၊ ေမာင္ရင္လိုက္မွာလား”
”လိုက္မွာဦးေလး၊ ကြၽန္ေတာ့္ကို မသီရိရဲ႕ဖုန္းနံပါတ္ကေလး ေက်းဇူးျပဳပါဦး၊ ေမ့လာခဲ့လို႔”
”ေၾသာ္ ေဟာဒီထဲမွာ ကူးယူလိုက္”
နံပါတ္ေတြကို သူ႔ဖုန္းထဲကူး ထည့္ေနစဥ္ ကားေရာက္လာသည္။ အေမတို႔ဆီျပန္လာႏႈတ္ဆက္ကာ ကားေပၚတက္ ေနရာယူလိုက္သည္။ လမ္းစီးေတြ သိပ္မပါခ်ိန္ မို႔ ေခ်ာင္ေခ်ာင္ခ်ိခ်ိရွိေနသည္။
”သား လင္းျမတ္၊ မင္းအေဒၚကေရာ ခ်က္ခ်င္းျပန္လႊတ္ပါ့မလား”
”ေဒၚေလးကို အသိမေပးေတာ့ဘူးအေမ၊ အလုပ္ကိစၥအေၾကာင္းျပၿပီး လစ္လာခဲ့မွာ၊ စိတ္ခ်ေနာ္ အေမ”
အေမႏွင့္အစ္ကိုလတ္တို႔ ဆိုင္ကယ္ထြက္သြားေတာ့မွ ရင္တထိတ္ထိတ္ျဖင့္ မသီရိဖုန္း နံပါတ္ေတြကိုႏွိပ္လိုက္သည္။
”ကြၽန္ေတာ္ လင္းျမတ္ပါမမ”
”အိုး ဖုန္းနံပါတ္ဘယ္ကရတာလဲ”
”ဦးေလးႀကိဳင္ဆီက”
”မင္း ေတာ္ေတာ္ဆိုးပါလား၊ ငါ့ပံုကိုလည္း ႐ိုက္ယူေသးတယ္”
”ေတာင္းပန္ပါတယ္၊ ကြၽန္ေတာ္ မျပန္ခ်င္ဘဲ ျပန္ရေတာ့မယ္၊ ေယာက္်ား ဆိုတာ ျပတ္သားတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ဳိး ရွိရတယ္လို႔ မမက ပိတ္ေျပာ လိုက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေဆြး သြားတာေပါ့၊ သိပ္မၾကာဘူး ကြၽန္ေတာ္ ျပန္လာခဲ့မွာ၊ မမကို အၿမဲျမင္ေတြ႕ေနခ်င္တယ္၊ ဘယ္လို မွေမ့လို႔လည္း ရမွာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူးဗ်ာ”
”အိုး၊ မင္းဘာေတြေျပာေနတာလဲ”
”ကြၽန္ေတာ္လည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဘာျဖစ္မွန္းကို မသိေတာ့ပါဘူးဗ်ာ၊ မမကို ကြၽန္ေတာ္ ခ်စ္တယ္၊ မေနႏိုင္ မထိုင္ႏိုင္ေအာင္ ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး တန္ဖိုးထားၿပီးခ်စ္တာပါ၊ စိတ္မဆိုးပါနဲ႔ေနာ္”
”မင္းဘာသာခ်စ္တာ ခ်စ္ခြင့္ရွိတာပဲ၊ စိတ္ဆိုးစရာမွမဟုတ္တာ၊ တစ္ခုပဲ ငါ့ဘက္ကလည္း ျငင္းခြင့္ ရွိတယ္ဆိုတာ သိရင္ၿပီးေရာ၊ ဒါပဲမဟုတ္လား”
”ဟာ ေနပါဦး၊ ခ်က္ခ်င္းႀကီး မဆံုးျဖတ္လိုက္ပါနဲ႔မမရယ္”
”မင္းကိုယ္တိုင္ မိန္းမေတြကို အျပင္းအထန္ ျငင္းဆန္ခဲ့ၿပီးၿပီေလ”
”ဘာကို ေျပာတာလဲမမ”
”မင္းဘဝခရီး ပန္းတိုင္မွာ မိန္းမနဲ႔အခ်စ္ ကိစၥကို တတိယေနရာမွာ ပဲထားတယ္ဆို၊ ေက်ာ္လြန္ ဆက္ဆံမိရင္ ဇယား႐ႈပ္ တယ္ဆို”
”မမနဲ႔မေတြ႕မီက ဟုတ္တယ္၊ အခု ပထမေနရာ ေျပာင္းထားလိုက္ ၿပီ၊ ဇယား႐ႈပ္တယ္ လို႔လည္း မျမင္ေတာ့ဘူး”
မမရယ္သံကိုၾကားရသည္။
”မင္းအေမနဲ႔ အစ္ကို မင္းျမတ္ တို႔ဆိုင္ကို လိုက္လာၾကေတာ့ ဖြင့္မေျပာဖို႔ ႀကိဳပိတ္ထား လိုက္တာ၊ မင္းဟာ ႀကိဳတင္ ေလ့လာစူးစမ္းမႈ မရွိဘဲ ရမ္းတုပ္ တတ္တာက လြဲရင္ သိပ္ မဆိုးပါဘူး၊ ငယ္လည္း ငယ္ေသးတာကိုး၊ အမွန္ကိုျမင္ရင္ ျပဳ ျပင္ေျပာင္းလဲႏိုင္ စြမ္းေတာ့ ရွိတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ေတြးေခၚ ဆင္ျခင္မႈ အားနည္းေတာ့ အၿမဲ မွားလိုက္ျငင္း လိုက္ ျဖစ္ေနမွာ၊ မင္းျပန္သြားရင္ ဒီဇာတ္လမ္း ျပတ္ၿပီ၊ ခုေတာ့ မင္းကေပရွည္ ေနျပန္ၿပီ”
”မမေျပာတာေတြ တစ္ခုမွနားမလည္ဘူးဗ်ာ”
”မင္းေျပာခဲ့တဲ့ ဓားျပ လူဆိုးႀကီး ဦးသံ႐ံုနဲ႔ ေနာက္ဆံုး လက္က်န္ အငယ္ဆံုးသမီး ဆိုတာပါပဲ၊ ငါ့ နာမည္က သီရိ႐ံု”
”ဗ်ာ၊ မမတကယ္ေျပာေနတာလား”
”ဒါေနာက္စရာလား၊ အားလံုးက မသီရိလို႔ေခၚၾကတာ မင္းၾကားခဲ့တာပဲ၊ မယံုရင္ မင္းအေမ နဲ႔ တစ္ရြာလံုးကို ဖုန္းဆက္ေမးေပေတာ့”
”အား၊ ကြၽန္ေတာ္ အ႐ူးလံုးလံုး ျဖစ္ခဲ့တာပဲ၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ဗ်ာ၊ ကြၽန္ေတာ္ မမကို ခ်စ္တာ ေသခ်ာတယ္၊ ဒါက သူ႔ဘာသာ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ခံစားမႈ၊ ကြၽန္ေတာ္ ကိုယ္ တိုင္ ျပန္ ႐ုပ္သိမ္းလို႔မရေတာ့ဘူး”
”အိုး”
”မမ မမ”
တစ္ဖက္က ဖုန္းပိတ္သြား သည္။ ျပန္ေခၚၾကည့္ေတာ့လည္း မရ။ မမဆိုင္ဘက္ဆီ လည္ျပန္ လွမ္းအၾကည့္တြင္ ကားက ဝူးခနဲ ေဆာင့္ထြက္ေလသည္။
ဖူးသစ္ေမာ္
ေမာင္ေလး က်ဴရွင္ခ – ၃ဝဝဝဝ
